ေမ ၊ လားရိႈး” ၏ လမ္းခြဲမွ အလွဴတစ္ခုကို သာဓုေခၚမိျခင္း

                                                                                                                                                                                      

                                                                                                                                                                                             

                                                                                                                                                                        

                                                                                                                                                                               အလင္းတန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေဆာင္းပါးမေရးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာၿပီ။                                                                          ၿပီးခဲ႔သည့္လက ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းႏွင့္ “ ေဒၚပတၱျမားခင္၏ ေမြးေန႔အလွဴပြဲ ”တြင္ေတြ႕ေသာအခါ ဆရာက ဇြန္လအတြက္ ေရႊအသစ္ငါးပုဒ္တိတိေရြးထားေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိတ္လန္႔သြားသည္။ ဆရာမ မသီတာက ဆယ့္ႏွစ္ပုဒ္တင္ေပးလိုက္ၿပီး ဆရာက ခုႏွစ္ပုဒ္ႀကိဳက္ေနသည္တဲ႔။ သို႔ေသာ္ ေရႊအသစ္ခုႏွစ္ပုဒ္ေဖာ္ျပရန္လည္းမျဖစ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ပုဒ္ကို ျပန္ျပင္ရန္အႀကံေပး လိုက္ၿပီး ငါးပုဒ္ကို ေဖာ္ျပခဲ႔ပါသည္။                                                                                                                                       ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသေလာက္ ေရႊအျမဳေတ၏ ေရႊအသစ္က႑တြင္ ငါးပုဒ္တိတိေဖာ္ျပျခင္းမွာ ဒါပထမဦးဆံုးဟုပင္ ထင္မိပါသည္။ စာအုပ္ထြက္လာေတာ့ ေရႊအသစ္ငါးပုဒ္စလံုးကို သတိထားဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕တန္ဖိုးႏွင့္သူ အားလံုးေကာင္းေနၾက  သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ထိုအထဲတြင္မွ ဆရာမ “ ေမ-လားရႈိး”၏“ လမ္းခြဲမွ အလွဴ” ကို ပို၍သေဘာက်မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေယာက္ တည္း၏သေဘာအရ “ ေမ-လားရႈိး ”၏၀တၳဳမွာ ထူးျခားသည့္ဇာတ္မဟုတ္။ ဇာတ္လမ္းအခ်ိဳးအေကြ႕ အလွည့္အေျပာင္းကလည္း မပါ သေလာက္။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူ၏ အေရးအဖြဲ႕သပ္ရပ္မႈ၊ ရိုးရွင္းသည့္ စကားေျပေရးဟန္ကို ခံစားမႈႏွင့္ ထပ္တူက်ေအာင္တည္ေဆာက္ ထားႏိုင္မႈ ၊ အသစ္တစ္ေယာက္ဟု မထင္မွတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လွပလတ္ဆတ္သည့္ ေ၀ါဟာရအခင္းအက်င္းမ်ားႏွင့္ စာဖတ္သူကို ဆြဲ ေဆာင္ထားႏိုင္ေသာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟုပင္ဆိုႏိုင္ပါေတာ့သည္။                                                                                                            ဇာတ္လမ္း၏ ေက်ာရိုးမွာ “ မိမိ၏ခင္ပြန္းျဖစ္သူ“ ေမာင္ ”က၊ မိမိႏွင့္ သားျဖစ္သူကို လူ႕ေဘာင္တြင္ထားခဲ႔ကာ၊ သာသနာ႔ ေဘာင္သို႔ ရဲရင့္စြာ ၀င္ေရာက္သြားသည္ကို ဇနီးျဖစ္သူ၏ ခံစားခ်က္ျဖင့္ သရုပ္ေဖာ္ေရးဖြဲ႕ထားေသာ” ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ တစ္နည္း အားျဖင့္ ဤ၀တၳဳကိုဖတ္ရင္း သိဒၶတၳမင္းသား ေတာထြက္ခန္းကို သတိရမိလာေစေသာ ၀တၳဳလည္းျဖစ္ပါသည္။ သိဒၶတၳမင္းသားက ယေသာ္ဓရာႏွင့္ သားေတာ္ရာဟုလာကို ထားရစ္ၿပီး ေတာထြက္ခဲ႔သည္မဟုတ္လား။                                                                                                                            ဇာတ္အဖြင့္တြင္ “ ေမ-လားရိႈး”က “ မွန္ၾကည့္ရင္း မိန္းကေလးပီပီ၊ မိမိတြင္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က တပ္မက္ေလာက္ သည့္ အလွတရား မ်ား ရွိေနေသးေၾကာင္းကို ဖြဲ႕ျပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာဖတ္သူက“အလွတရားတို႔ႏွင့္ အတိၿပီးသည့္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဇာတ္ေဆာင္ျဖစ္သည့္ ညိဳကို လက္ခံလိုက္ရသည္။” ဤသို႔လက္ခံၿပီးသည္ႏွင့္ “ေမ-လားရိႈး”က “ အလွတရားအတိ ၿပီးသည္ဟု မာန္မာနတို႔ျဖင့္ ေမာ္ၾကြားခဲ႔ရသမွ် အလွတို႔သည္ ယခုအခါ ထိုေယာက်္ားအတြက္ ဆံခ်ည္မွ်င္မွ် အသံုးမ၀င္ေတာ့ၿပီလား။”ဆို ေသာ၀ါက်ျဖင့္ စာဖတ္သူအား ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ခုကို ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေပးလိုက္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ မိမိ၏အလွႏွင့္ အလိုမက်မႈတို႔ကို အားၿပိဳင္ေစလိုက္သည္။                                                                                                                                                         ထို႔ေနာက္တြင္ စာေရးသူက “ ခြင့္ျပဳေပးပါ ဆိုေသာစကားတစ္ခြန္းသည္ ဘ၀အဆက္ဆက္ေ၀းကြာေစမည္ဆိုတာသိသိႏွင့္ ေတာင္းဆိုရက္သူကို ဘယ္လိုႏွလံုးသားႏွင့္ ခြင့္ျပဳရမည္နည္း။”ဟူ၍ စာဖတ္သူအတြက္ ေနာက္ထပ္ပဋိပကၡတစ္ခုကို ဆင့္ပြားတည္ ေဆာက္လိုက္ျပန္ပါသည္။ ထို၀ါက်သည္ စာဖတ္သူျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရုတ္တရက္ လန္႔ဖ်ပ္သြားေစေသာအဖြဲ႔လည္း ျဖစ္ပါ သည္။ “ ဘ၀အဆက္ဆက္ေ၀းကြာေစမည္ဆိုတာ”ဟူေသာစကားစုသည္ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ ခိုင္ခိုင္မာမာ တည္ေဆာက္ျပလိုက္ေသာ နိမိတ္ျပ စကားစုတစ္ခုျဖစ္ေနေၾကာင္းကို ေနာက္ပိုင္းမွသိလာရပါသည္။ ထို႔ျပင္ ဤနိမိတ္ျပစကားကိုလည္း အမွန္တကယ္သတိႀကီးႀကီး ထားကာ ဆုပ္ကိုင္ေရးဖြဲ႔သြားသည္မွာလည္း ခ်ီးက်ဴးဖြယ္ အရည္အခ်င္းတစ္ရပ္ဟုပင္ ထင္ျမင္မိပါသည္။                                                     တကယ္ေတာ့ခင္ပြန္းျဖစ္သူ“ ေမာင္”က ဇနီးသည္ျဖစ္ေသာ“ ညိဳ” ထံတြင္ ရာသက္ပန္ရဟန္း၀တ္ခြင့္ ေတာင္းခံေနျခင္းကို တင္ျပေနျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ေအာင္ အားထုတ္ေတာ့မည့္ ခင္ပြန္းေဟာင္းျဖစ္သည့္ ဦးဇင္းႏွင့္ ၃၁ဘံု တြင္က်င္လည္ရဦးမည့္ညိဳတို႔၏ သံသရာလမ္းေ၀းကြာမႈကို စာဖတ္သူခံစားခြင့္ရေအာင္ “ႏိႈးဆြ”လိုက္ေသာ စကားစုေလးပင္ျဖစ္ေနပါ ေတာ့သည္။                                                                                                                                                                     ေနာက္ပိုင္းတြင္ ညိဳက မိမိႏွင့္ခင္ပြန္းျဖစ္သည့္ေမာင္တို႔၏ တစ္ခ်ိန္က အိမ္ေထာင္ေရးအေျခအေနကို ခင္းက်င္းျပသည္။ လူရိုးလူေအးျဖစ္သည့္“ေမာင္”ကို ညွာတာကာ စီးပြားကို မိမိကပင္ဦးေဆာင္ရွာေဖြၿပီး စည္းစိမ္အတန္အသင့္ႏွင့္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ သားတစ္ေယာက္ ထြန္းကားခဲ႔ေၾကာင္း ၊ ထို႔ျပင္ မိမိကိုယ္တိုင္က မယား၀တၱရားငါးပါးႏွင့္အညီ ေနထိုင္ရင္း သာယာေသာအိမ္ေထာင္ေရးျဖစ္ ေၾကာင္းသက္ေစထူျပခဲ႔ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ “ ေမာင္ ”က သႀကၤန္အခါတြင္း ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ရာမွအစျပဳ၍ သာသနာ့ေဘာင္တြင္ ေပ်ာ္ပိုက္ၿပီး ရာသက္ပန္၀တ္ခြင့္ရေအာင္ ဇနီးျဖစ္သူအား ခြင့္ေတာင္းပံု အေၾကာင္းအရာ ေသးေသးကေလးကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ေရးဖြဲ႕ႏိုင္ခဲ့ သည့္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟုပင္ ဆိုရေတာ့မည္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ “လမ္းခြဲမွအလွဴ”သည္ ဆရာဦးေအာင္သင္း၏စကားႏွင့္ဆိုရလွ်င္ စာေရးသူ၏ “ႀကံဆသိ”မဟုတ္ဘဲ“ခံစားသိ”ျဖင့္ ေရးဖြဲ႕ထားႏိုင္သည့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ဟုပင္ ဆိုရပါေတာ့မည္။                                                                    ၀တၳဳ၏အလယ္တြင္  ညိဳက လူထြက္မည္အထင္ႏွင့္ ခင္ပြန္းဆီကိုအသြားတြင္ ဇနီးသည္ပီပီ အေပ်ာ္တို႔ႏွင့္ျပည့္သိပ္လ်က္ ခင္ပြန္းလူထြက္မည့္ရက္မွာ သူ႕အတြက္ ဘ၀၏အေပ်ာ္ဆံုးေန႔တစ္ေန႔ဟုဆိုကာ ဇာတ္လမ္း၏အရွိန္ကို ဆြဲတင္ခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ညိဳ၏အထင္ႏွင့္ လက္ေတြ႕အေျခအေနမွာ သိသိသာသာ ဆန္႔က်င္ေနခဲ႔ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ခင္ပြန္းကိုခ်စ္သည့္ စိတ္ႏွင့္ လူထြက္ေစခ်င္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္က သာသနာ့ေဘာင္မွ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနပံုကို အားၿပိဳင္ကာ ေရးဖြဲ႔ျပႏိုင္ခဲ႔ပါသည္။ ထိုအေျခအေနတြင္ တစ္ခ်ိန္ကနာမည္ေက်ာ္အဆိုေတာ္ျဖစ္သည့္ “ေမာင္ေမာင္ညြန္႔”၏ “ေမာင္ရင္ေလာင္း”သီခ်င္း ထဲမွ “ဟင္…..ခက္ရခ်ည္ရဲ႕ xxxxx၊ တစ္ဖက္ကခ်စ္သူ   xxxxx  တစ္ဖက္ကဘာ၀နာ…….သည္ဗ်ာပါ….ဘယ္သူကူလို႔ ေအးပါ့မလဲ။”ဟူ ေသာ အဖြဲ႔ကိုပင္ သတိရလာေစခဲ႔ပါသည္။                                                                                                                                   ေသခ်ာသည္က “ေမ- လားရိႈး”သည္၊ ၀တၳဳကိုတည္ေဆာက္ရာတြင္ အားၿပိဳင္မႈမ်ားကို သူ႕ေနရာႏွင့္သူ အံ၀င္ခြင္က် တည္ ေဆာက္ႏိုင္ၿပီး ဤ၀တၳဳ၏ပဓာနအာေဘာ္ကိုေရာက္ေအာင္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ ပို၍သတိႀကီးေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ဤ၀တၳဳတြင္ “ေမာင္(ဦးဇင္း)”ႏွင့္“ညိဳ”တို႔ႏွစ္ဦးတည္း၏ အားၿပိဳင္မႈမဟုတ္ဘဲ ၊ အလြန္ကိုင္တြယ္ရခက္ၿပီး အႏၱရာယ္ႀကီးသည့္ “သာသနာ”ကိစၥႏွင့္ သံုးပြင့္ဆိုင္ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း အားၿပိဳင္ေရးဖြဲ႕ႏိုင္ခဲ႔သည္မွာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ေရႊအျမဳေတစင္ျမင့္ထက္၌ လင္းလက္လာ ႏိုင္သည့္ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းဟု ေမွ်ာ္လင့္ရပါသည္။                                                                                                                     

  ၀တၳဳ၏နိဂံုးနားတြင္ လူထြက္ခ်င္စိတ္မရွိေသာဦးဇင္း(ခင္ပြန္းေဟာင္း)ကို သိမ္းသြင္းႏိုင္ရန္အတြက္ “ေနာက္ဆံုးလက္နက္ ေလး အသံုး၀င္လို၀င္ျငား ထုတ္သံုးရေတာ့မည္။” ဟုဆိုကာ အနားရွိသားကေလးကို မ်က္ရပ္ျပလိုက္ရသည္။ ဤအကြက္မွာ စာဖတ္သူ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေစခ်င္ေနေသာ၊ အေျဖကိုသိေစခ်င္ေနေသာ “ၿငိလံုး”တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနပါေသးသည္။ ထိုအေျခအေနတြင္ သားငယ္က ဖေအဦးဇင္းဆီအတင္းေျပးကာ သကၤန္းစကိုဆြဲရင္း “ ေဖေဖ ဦးဇင္း အိမ္ျပန္ၾကစို႔ေလ”ဟုေျပာေစေအာင္ ကေလးအား သင္ၾကားေပးၿပီး ဇာတ္ထြတ္ကိုေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္လိုက္ပံုမွာ တိတိက်က်နီးပါးရုပ္လံုးေပၚလာေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို လွစ္ခနဲေတြ႕လိုက္ရသလို စာဖတ္သူအတြက္ အေျဖတစ္ခုကို ငံ့လင့္ေနေစပါသည္။ ထို႔ျပင္ “ေဖေဖဦးဇင္း အိမ္ျပန္ၾကစို႔ေလ” ဟူေသာစကားမွာလည္း ကေလးငယ္၏ ကိုယ္ပိုင္စကားမဟုတ္ဘဲ မိခင္ျဖစ္သူက အိမ္တြင္ လက္ႀကိတ္ထိုးသင္ေပးခဲ႔သည့္ “ညိဳ၏စကားျဖစ္ေနသည္”မွာလည္း ၀တၳဳကိုအေရာင္ လက္လာေအာင္ မြမ္းမံေပးလိုက္သကဲ႔သို႔ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။                                                                                                              ဇာတ္သိမ္းတြင္ေတာ့ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ခင္ပြန္းေဟာင္းျဖစ္သည့္ ဦးဇင္းကို မိမိဘက္ပါေအာင္ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ “ အရွင္ဘုရားႏွင့္တကြ သာသနာေတာ္သို႔ တပည့္ေတာ္မ၏ လင္သားတစ္ျဖစ္လဲ ဦးဇင္းႏွင့္ ထိုဦးဇင္းအေပၚ တြင္ ဖြဲ႕ေႏွာင္မိေသာ ေမတၱာအားလံုးတို႔အား လွဴဒါန္းလိုက္ပါ၏ဘုရား”  ဟု ၀တၳဳကို ေသေသသပ္သပ္အနားသတ္လိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ “ေမ-လားရိႈး”က ၀တၳဳကို သည္လိုအနားသတ္လိုက္ရံုႏွင့္ ၿပီး၍မရေသးမွန္း ေကာင္းေကာင္းသိသူျဖစ္ပါသည္။                                                                          ထို႔ေၾကာင့္ “ ေစတီေလးဆီမွ ဆည္းလည္းသံေလးသည္ ေလႏွင္ရာတြင္ ေ၀့၍ ေ၀့၍ လြင့္ပါသြားသည္မွာ ေ၀း၍ ေ၀း၍”ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ဆည္းလည္းသံကေလးႏွင့္ ေ၀းသလို သူတို႔၏ဘ၀ေတြလည္း ေ၀းကြာခဲ႔ရပံုကို နိမိတ္ပံုျပ၍ အနားသတ္ႏိုင္ခဲ႔ပါသည္။                             ေသခ်ာသည္က “ေမ-လားရိႈး”သည္ ၀တၳဳကို စနစ္တက်ေရးတတ္သူျဖစ္ၿပီး ဆရာဦး၀င္းၿငိမ္းေမွ်ာ္လင့္သလို စာေပစင္ျမင့္ ထက္တြင္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ထြန္းေတာက္လာႏိုင္သည့္ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ပါေစဟု ဆႏၵျပဳလိုက္ရပါသည္။                                                             

                                                                                                                                                                   

                                                                                                                                                                  

                                                                                                                                   ေကာင္းျမတ္ၿငိမ္း

စိတ္ဒဏ္ရာ

မည္သူမဆို ငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သန္႔ရွင္းေသာ၊ ရိုးသားေသာ၊ ပြင္႔လင္းမွန္ကန္ေသာ ကေလးဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ႔ရမွ တန္ဖိုးရွိေသာ ငယ္ဘ၀ဟု သတ္မွတ္ႏိုင္လိမ္႔မည္ထင္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ရိုးသားေသာ၊ သစၥာရွိေသာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိေသာ၊ အနစ္နာခံဦးေဆာင္ႏိုင္ေသာ လူႀကီးတို႔ႏွင့္ေတြ႕ခဲ႔လွ်င္ ပိုမိုအဓိပၸာယ္ရွိေသာ ကေလးတို႔ဘ၀မွ တစ္ဆင့္တက္ ၍ လူႀကီးလူေကာင္းဘ၀သို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။                                                                   

                 သို႔ေသာ္ ရိုးသားမႈမဲ႔ေသာ၊ သစၥာမရွိေသာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ေခါင္းပါးေသာ၊ ဦးေဆာင္ႏိုင္မႈမဲ႔ေသာ လူႀကီးတို႔၏ပတ္၀န္း က်င္တြင္ က်င္လည္ႀကီးျပင္းခဲ႔ရေသာ ကေလးတို႔၏အနာဂတ္မွာ ရင္နာဖြယ္အတိၿပီးေနေပလိမ္႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ မူလတန္းတြင္ သင္ႀကားခဲ႔ရေသာ ေက်းညီေနာင္ပံုျပင္မွ သူခိုးဓားျပတို႔လက္ထဲေရာက္သြားသည့္ ေက်းကေလးႏွင့္မျခား ရွိေနပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္   “ကေလးဘ၀သည္၊ လူႀကီးတို႔၏ဖခင္ ” ဟု ဆိုခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထို႔နည္းတူ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကလည္း “ ယေန႔လူငယ္၊ ေနာင္၀ယ္လူႀကီး၊ သင္လည္းတစ္ဦး၊ သားထူးသားျမတ္၊ ျဖစ္အပ္ရာသည္” ဟု မိန္႔ဆိုခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေသခ်ာသည္က ကေလးဘ၀ သည္ အရည္အခ်င္းရွိေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာရန္အတြက္ လိုအပ္ေသာ အေျခခံအေဆာက္အအံုလည္းျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။                                                                                                                                         xxxxx                                                                         xxxxxxxxxx                                                                  xxxxxx                 ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သားေလးတစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ လြန္စြာခ်စ္ခင္ရေသာ သားေလးဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လြန္းသေလာက္ သားေလးကလည္း ေဆာ့လြန္းလွသည္။ သူ႕အေမႏွင့္ဆိုလွ်င္ တက်က္က်က္ႏွင့္ ပူညံ ပူညံျဖစ္ေနတတ္သည္။ မေအျဖစ္သူက ၊ ကေလးေဆာ့သည္ကိုသိပ္မႀကိဳက္၊ ကေလးဆိုသည္မွာ၊ လူႀကီးကထိုင္ဆိုလွ်င္ ထိုင္ေနရၿပီး “ထ”ဆိုလွ်င္ ထသြားရမည့္သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးဟု ထင္ေနသည္လားမေျပာတတ္။                                                                                  ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကေလးေဆာ့သည့္ကိစၥကို အဆံုးစြန္အထိသည္းခံေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ကေလးေဆာ့ကစားေနလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အလိုလိုေက်နပ္ေနတတ္သည္။ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ တစ္ခါဖူးမွ်လည္း ကၽြန္ေတာ့္သားကိုအျပစ္မတင္။ တစ္ခါဖူးမွ်လည္း  မဆူမေငါက္ခဲ႔ဖူးပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႕အေမေနရာကၾကည့္လွ်င္ တစ္စံုတရာေသာအႏာၱရာယ္တစ္ခုခုႏွင့္ႀကံဳႀကိဳက္လာလွ်င္ ၄င္း၏အျပစ္ျဖစ္ မည္စိုး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သားသမီးကို ေခါင္းကြဲထိပ္ၿပဲ မျဖစ္ေစခ်င္၍လည္းေကာင္း ဟန္႔တားေနျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ေပး၍ရသည္။                                                                                                                                       

                 ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္သားေလးက ရပ္ကြက္ထဲတြင္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ေဆာ့ကစားတတ္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ အရပ္ကသတ္မွတ္ထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဇနီးသည္ေရာကၽြန္ေတာ္ပါ သားေလးေဆာ့ကစားေနၿပီဆိုလွ်င္ မ်ကိစိကိုဖြင့္ နားကိုစြင့္ကာ အသိအာရုံတစ္ခုလံုး ကေလးအနားတြင္ ျဖန္႔က်က္ထားရသည္။

                 အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ကလို သားေလးခမ်ာ မလြတ္လပ္ရွာဟုထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ဆိုလွ်င္ ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ မည္သူ၏အိမ္ၿခံ၀င္းထဲတြင္မဆို တံခါးမရွိဓားမရွိ အဆီးအတားမဲ႔စြာ ေဆာ့ကစားခြင့္ရခဲ႔သည္။ ထိုစဥ္က အိမ္ၿခံ ၀င္းေတြကလည္း က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္ရွိလွသည္။ ပိေတာက္ပင္၊ ကုကၠိဳပင္အစရွိသည့္ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရွိသည့္ၿခံ၀င္းမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေလးတစ္သိုက္ ပို၍သေဘာက်တတ္ၾကသည္။                                                                                           

                 အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးျဖစ္သူ “ဖိုးစြမ္း”တို႔အိမ္တြင္ ကစားရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ပို၍သေဘာက် သည္။ ေႏြရာသီဆိုလွ်င္ သူတို႔အိမ္ေရွ႕ရွိ ထင္းရူးပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ကစားၾကေလ့ရွိသည္။ ကစား၍ေမာလွ်င္ ဖိုးစြမ္းတို႔အေဖႀကီး ၀ယ္ေပးထားေလ့ရွိသည့္ “ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္း၊ လွပ အစရွိသည့္ ကေလးဂ်ာနယ္မ်ားကို အားပါးတရဖတ္ခြင့္ရခဲ႔သည္။ ဒါကိုမွ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးလွ်င္ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ေခြလွိမ့္ႏိုင္သည္။ စိန္ေျပးတမ္းကစားႏိုင္သည္။ မိန္းကေလးေတြႏွင့္ေရာ၍ ထုပ္ဆီးတိုးႏိုင္သည္။ ေဘာလံုးကန္ႏိုင္သည္။ တူတူပုန္းတမ္းကစားႏိုင္သည္။ ဘာျပႆနာမွမရွိ။                                                                                

                 သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သားေတြေခတ္က်ေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ေတာ့။ လြတ္လပ္မႈေတြေခါင္းပါးလာသည္။ ရပ္ကြက္ထဲ လမ္းထဲတြင္၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွိေသာ ၿခံ၀င္းေတြရွားပါးသြားၿပီ။ ႀကီးက်ယ္ခိုင္ခံ့ၿပီး အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ိဳးေတြ၊ က်ဲပါးသြားၿပီ။                                                                                                                                                      

                 လူေနသိပ္သည္းမႈ ထူထပ္လာေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ေသာၿခံ၀င္းေတြကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ၍ ေရာင္းၾကရသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿခံ၀င္းတစ္ခုတည္းတြင္ အိမ္ငယ္ကေလးေတြကို အသီးသီးေဆာက္ထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၿခံက်ယ္ၿပီး အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းမြန္စြာ က်န္ ရွိေနေသးေသာ အခ်ိဳ႕အိမ္ႀကီးေတြကလည္း ၿခံစည္းရိုးကို လံုေအာင္ခတ္ကာ ၿခံတံခါးေတြကို ေသာ့ခတ္ထားၾကေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ကေလးေတြကစားစရာ ေနရာမရွိ။

                 ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္သားအပါအ၀င္ ကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားက ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ လမ္းမမ်ားအေပၚတြင္ ကစားၾကရ သည္။ ထိုအခါ ျဖတ္သြားျဖတ္လာၾကေလ့ရွိေသာ စက္ဘီး၊ ဆိုက္ကား၊ ေမာ္ေတာ္ကား၊ ဆိုင္ကယ္အစရွိေသာ အႏၱရာယ္တို႔ကိုေတာ့ ကေလးေတြခမ်ာ မ်က္စိရွင္ရွင္ထားကာ ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္းကစားေနၾကရရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ကစားပြဲေတြသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တုန္းကေလာက္ေတာ့ အရသာရွိလိမ့္မည္မထင္ပါ။                                                                                                        xxxxxxx                                       xxxxxxx                                xxxxxxxx           

ရင္ခုန္တမ္းခ်င္း

သူမ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ သည္။
နံရံကို ေက်ာျဖင့္မွီရင္း မ်က္ လံုးအစံုကို ဇြတ္အတင္း မွိတ္ထား လိုက္ရသည္။ ရင္တစ္ခုလံုး ႏံုးခ်ည့္ ႏြမ္းလ်လာ၏။ ထံုးစံအတိုင္း သူက ေတာ့ျပန္ေရာက္မလာေသး။ ဒူးအစံု ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သိုင္းယွက္ကာ နာရီကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ စကၠန္႔တံ ေတြကမပ်င္းမရိ ေရြ႕လ်ားေနသည္။ နာရီျမားက ဆယ့္ႏွစ္ဂဏန္းကို ၫႊန္းဆိုေနေသာ္ လည္း မိနစ္တံက ေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီ၏အရိပ္ကို ခိုတြယ္ေနသည္။ မၾကာခင္ ျမည္လာ ေတာ့မည္ျဖစ္သည့္ နာရီတီးသံက သူမ၏ ရင္ကို ထိုးႏွက္႐ိုက္ပုတ္ကာ ဟား တိုက္သေရာ္လိမ့္ဦးမည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ညႇိဳးေျခာက္ ေသြ႕ဝါလာေသာ အေတြးစက္ဝန္းကို တစ္ပတ္လွည့္ၿပီး က်ရာအေျဖကို ေမွ်ာ္ေတြးေတာ့ ‘ဒီေန႔ ေဘာလံုးပြဲ ရွိလို႔မ်ားလား’ဟု ဆင္ျခင္မိသ ည္။ ဒါလည္းမျဖစ္ႏိုင္။ ဒီေန႔က တနလၤာ ေန႔မို႔ တစ္ကမၻာလံုးတြင္ ဘာေဘာလံုးပြဲမွမရွိေၾကာင္း သူမ ေကာင္း ေကာင္း သိသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ သူမ၏ခင္ပြန္းသည္ သူ႔သူ ငယ္ခ်င္း တစ္ဦး ဦးႏွင့္အတူ ထံုးစံအတိုင္း အခ်ိန္ေတြ ကို အယ္လ္ကိုေဟာႏွင့္ ေရာစပ္ ေသာက္သံုးရင္း သူမကို ေမ့ေနျခင္း သာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တစ္ေလာကလံုး ရွိ
လူသားအားလံုး၏ အိပ္မက္ေတြ နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်ိန္ေရာက္မွ သူက ထိုဆိုင္မွ အားတံု႔အားနာႏွင့္ထမည္။ ၿပီးလွ်င္ အိမ္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႏွင့္ျပန္လာ ၿပီး သူမေဘးတြင္ အသာဝင္လွဲကာ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ အိပ္ပစ္လိုက္ လိမ့္မည္။

 ထိုအခါ အိမ္မႈကိစၥေတြကို တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း ေအာက္ေျခ သိမ္းလုပ္ခဲ့ၿပီး ေမာပန္းႏြမ္းနယ္မႈ ေတြကို တစ္ေနရာမွာ ခ်ည္ေႏွာင္၍ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ေစာင့္ေနရ သည့္ သူမ၏ဒုကၡကို သူနားလည္မည္ မဟုတ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အိမ္ ေထာင္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေတာင့္တခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္စ သည့္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားမႈတို႔ကို သူသိ လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ သူမရင္ထဲက အထုလိုက္ အထည္လိုက္ရွိေနေသာ မြန္းက်ပ္တစ္ဆို႔မႈေတြကို သက္ျပင္း ေမာေတြအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းကာ ေလထုတြင္းသို႔ တြန္းလႊတ္ၿပီး မသိမသာ ေခ်ဖ်က္ပစ္ေနရသည္။

လက္ညွဳိးညႊန္ရာ

တစ္ေန႔ တြင္ အလုပ္မွ အနား ယူ ခြင့္ ရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ၏ သားသမီး မ်ား ႏွင့္ အတူ စိတ္ပါ လက္ပါ ေဆာ့ ကစား ေနမိ ပါသည္။

သားႀကီးက ရွစ္ႏွစ္ ခန္႔ရွိ ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သမီးငယ္ ကေတာ့ ဆယ္လ ခန္႔သာ ရွိပါ ေသးသည္။ သမီးငယ္သည္ လမ္းစမ္း၍ ေလွ်ာက္တတ္ခါစ အရြယ္ ျဖစ္ေသာေ ၾကာင့္ တခစ္ခစ္ ရယ္ေမာ ကာ ဒယိမ္း ဒယုိင္ ေျခလွမ္း မ်ားျဖင့္ အိမ္ေရွ႕မွ အိမ္ ေနာက္၊  ေျခရင္း မွ ေခါင္းရင္းထိ ေျဗာင္း ဆန္ ေနေအာင္ ေဆာ့ ကစား ေနခဲ့ သည္။

ထုိကေလး ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္လည္း ပါ၀င္ ေဆာ့ကစား ရင္း အတန္ငယ္ ေမာလာ ေသာေၾကာင့္ သားႀကီးကိ ေျပာျပ၍ ရႏုိင္ ေသာ္လည္း သမီးငယ္ ကိုေတာ့ အာ႐ံုလႊဲရန္ ႀကိဳးစား ရေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သမီးငယ္ကို လက္ညိႇဳးထုိးကာ“ထုိင္”ဟု မာမာတင္းတင္း ဆုိလုိက္ မိပါသည္။ စကားပင္ မေျပာတတ္ ေသးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ သမီးက “ထုိင္” ဆုိေသာ ေ၀ါဟာရကို ေရေရ ရာရာ နားလည္ ပံုမရ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လက္ညိႇဳးကိုသာ ေၾကာင္ေၾကာင္ ေငးေငးႏွင့္ ျပန္ၾကည့္ ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သမီးငယ္ကို၊ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လက္ညိႇဳး ၫႊန္၍“ထုိင္”ဟုဆုိလုိက္ မိျပန္သည္။

သည္အခါတြင္ သမီးငယ္က၊ လက္ခုပ္လက္ ၀ါးတီးရင္း ဟက္ဟက္ ပက္ပက္ ရယ္ေမာကာ “ဗိုင္း”ခနဲ  ထုိင္ခ် လုိက္ပါသည္။ ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္က မတ္တတ္ ရပ္ခုိင္း ျပန္သည္။ ကေလးက လုိက္ရပ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ထုိင္ခုိင္းသည္။ ထုိင္သည္။ ထခိုင္းသည္။ ျပန္၍ ထသည္။ သည္ေတာ့မွ သမီးငယ္ကို ၫႊန္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ညိႇဳးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့ ၾကည့္မိရင္း၊ အာ႐ံုထဲသို႔ အေတြး တစ္ခု ၀င္လာခဲ့ပါသည္။

လက္ညိႇဳး တစ္ေခ်ာင္းသည္ မည္မွ် အစြမ္းထက္၍၊ မည္သည့္ အေျခအေန အထိ စြမ္းေဆာင္ ႏုိင္ပါ သနည္း။ လူ မွန္းသိတတ္စ လူမမည္ ေလးကိုပင္ ၫႊန္ၾကားႏုိင္လွ်င္ အသိတရား ႀကီးမားေသာ လူႀကီးမ်ား ကုိေရာ၊ ၫႊန္ၾကား ႏုိင္ပါသလား။ ထုိသုိ႔ ၫႊန္ၾကား မည္ဆုိလွ်င္ မည္သည့္ လိုအပ္ခ်က္ ေတြ ရွိေနႏုိင္ ပါသနည္း။ အစရွိ သည့္ေမးခြန္း ေတြက၊ ကၽြန္ေတာ့္ အသိထဲတြင္ အစဥ္လုိက္ သြယ္တန္း လာခဲ့သည္။

လက္ညိႇဳး တစ္ေခ်ာင္း၏ ၫႊန္ၾကားမႈ၊ ဦးေဆာင္မႈ၊ ဆက္သြယ္ မႈထဲတြင္၊ အျခားေသာ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ မည္မွ်အထိ အက်ဳိးရွိၿပီး၊ မည္မွ်အထိ အက်ဳိးယုတ္ သြားေစ ႏုိင္ပါသနည္း ဟုလည္း ဆင့္ပြား ေတြးေတာ မိျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနျဖင့္ ပထမဦးစြာ သတိထား မိလာေစသည့္လက္ညိႇဳး တစ္ေခ်ာင္းမွာ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ၊ သတၱ၀ါ အားလံုးကို အကၽြတ္ တရားရေစသည့္ ေဂါတမ ဘုရားရွင္၏ လက္ညိႇဳးေတာ္ ပင္ျဖစ္သည္။ ထုိလက္ညိႇဳးေတာ္၏ ၫႊန္ျပမႈေၾကာင့္ သတၱ၀ါ အားလံုးအတြက္ ေလာက အမုိက္ ေမွာင္ကို ဖယ္ခြင္း သိျမင္ႏိုင္သည့္ သစၥာတရားကို ရရွိခ့ဲ ၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္ လက္ညႇိဳး တစ္ေခ်ာင္း၏ ၫႊန္ၾကားမႈေၾကာင့္ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေျခာက္ သန္းေက်ာ္ ေသေက် ပ်က္စီးခဲ့ရေသာ ဟစ္တလာ၏ လက္ညိႇဳး မ်ဳိးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏုိင္ပါ။ ထုိနည္းတူ လက္ညိႇဳး တစ္ေခ်ာင္း၏ မွားယြင္း မႈေၾကာင့္ ဗိမိၼသာရ မင္းႀကီးနတ္ရြာ လားခဲ့ရသလုိ၊ အဇာတသတ္ မင္းသားလည္း ငရဲကုိ သြားခဲ့ရ ျပန္သည္။ ထုိလက္ညိႇဳးကို အသံုးခ်ခဲ့သည့္ ေဒ၀ဒတ္ ကုိယ္တုိင္လည္း မဟာပထ၀ီ ေျမႀကီး၏ ဆုပ္ေျခ ၀ါးမ်ဳိမႈကို ခံယူခဲ့ ရပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္ညိႇဳးတစ္ေခ်ာင္း၏ ေနာက္တြင္ သံုးစြဲသူ၏ စိတ္ေန သေဘာထား၊ ကိုယ္က်င့္တရား၊ တာ၀န္ ယူမႈ၊ ဦးေဆာင္ႏုိင္မႈ၊ ေစတနာ အစရွိသည့္ ေစတသိက္ ေတြလည္း ေျမာက္ျမားစြာ ေရာေႏွာ ေပ်ာ္၀င္ေနမည္မွာ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လက္ညိႇဳးတစ္ေခ်ာင္းသည္ လူတစ္ေယာက္ အတြက္၊ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခု အတြက္၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အတြက္၊ တုိင္းျပည္တစ္ခု အတြက္၊ ယုတ္စြအဆံုး၊ လူ႔ မ်ဳိးဆက္ တစ္ခုလံုး အတြက္ ေၾကာက္ ခမန္းလန္႔ ခမန္း တန္ခိုးႀကီး အသံုး၀င္ ေနသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေကာင္းလြန္း လွပါသည္။

မုိးခါးေရ

ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ဘတ္စ္ကား စီးရသည့္ ဒုကၡကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္လွၿပီ ျဖစ္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ မစီးခ်င္ေတာ့။

ကိုယ္က က်ဴရွင္ဆရာ ဆိုေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြကို အခ်ိန္ကိုက္ ေရာက္ရန္အတြက္ ဘတ္စ္ကားေတြကို အားကိုးရသည္။ ကိုယ္ပိုင္ ကားစီးရန္ အတြက္ အိပ္မက္ထဲတြင္ပင္ မရင္းႏွီးေသးေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ဘတ္စ္ကားေတြႏွင့္ ပတ္သက္ေနရတုန္း ရွိေသးသည္။

တစ္ေနရာရာကို  စာသင္ သြားရေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္  ကိုယ္က အခ်ိန္အတိအက်  ေရာက္ေနမွ ျဖစ္မည္။ ေနာက္က်ေန၍ မျဖစ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ႏွင့္ အမွ် ခရီးတိုေတြကို မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ  ျဖတ္သန္းေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနသည့္ ေျမာက္ဥကၠလာပမွ လိႈင္သာယာ။ လိႈင္သာယာမွ ေတာင္ဥကၠလာ။ ထိုမွတစ္ဆင့္ မဂၤလာဒံု၊ ကမၻာေအး အစရွိသျဖင့္ အရပ္ ေလးမ်က္ႏွာကို ဥဒဟို ေျပးလႊား ေနရသည္။

လွည္း

ၾကာေတာ့လည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ တိတိက်က် ဆုိရရင္ အခု အျဖစ္ အပ်က္ကေလးဟာ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ (ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္)ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ ရွိေရာေပါ့။ ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ ဆုိရင္ေတာ့ “ဟိုး ေရွးေရွးတုန္းက” လုိ႔ေတာင္ ဆုိႏိုင္တဲ့ အေနအထားကို မရဲတရဲ ေခ်ာင္းၾကည့္လုိ႔ ရၿပီ ဆုိပါေတာ့။

အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕ရွိတယ္။ အဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ရပ္ကြက္ကေလး တစ္ခုလည္း ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
_ _ _
ကိုစိန္တြဲဆုိတာ အဲဒီ ရပ္ကြက္ကေလးရဲ႕စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ကို ေၾကေၾကညက္ညက္ သိေနသူလုိ႔ ဆုိၾကတယ္။
အရင္ကေတာ့ သူလုိ ကိုယ္လုိ ထူးမျခားနားပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ နည္းနည္းေလး ေခ်ာင္လည္လာတယ္။ အခုဆုိရင္ တစ္ရပ္ကြက္လံုးမွာ ရွိတဲ့ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းသူေတြ စာရင္းထဲမွာေတာင္ ပါလာၿပီလုိ႔ အတြင္းသိေတြက ဆုိၾကတယ္။

သာမန္ လက္လုပ္ လက္စား ဘ၀ကေန ကိုစိန္တြဲတုိ႔ ကံထ လာပံုကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ အဆက္အသြယ္ ရသြားတယ္ မဆုိႏိုင္ဘူး။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕အစြန္မွာ ရွိတဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းက စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းေတြကို ေလလံ ရလာတယ္။ စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းေတြဆုိတာ တျခား မဟုတ္ဘူး။ ေလယာဥ္ကြင္းရဲ႔ ပတ္ပတ္လည္မွာ ရွိတဲ့ ဟိုတယ္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြကေန စြန္႔ပစ္လုိက္တဲ့ စားေသာက္ဆုိင္ေတြကို ဆုိလုိတာ။ အတိအက် ေျပာရရင္ ေကာ္ဘူးေတြ၊ ေကာ္ခြက္ေတြ၊ ေကာ္ဇြန္းေတြ ဆုိပါေတာ့။

အဲဒီ ပစၥည္းေတြ အတြက္ ကိုစိန္တြဲက မနက္ေလးနာရီ ဆုိရင္ လက္တြန္းလွည္း တစ္ခုကို ေဂ်ာက္ဂ်က္ျမည္ေအာင္ တြန္းရင္း ထြက္သြား တတ္တယ္။ သူ႔အဆုိ အရေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းကို သံုးနာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ တြန္းရတယ္ဆုိပဲ။ ေရာက္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔ ခုနဆုိင္ေတြကို တစ္ဆုိင္၀င္ တစ္ဆိုင္ ထြက္လုိက္သိမ္း ေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါတေလ ေလယာဥ္ေတြေပၚက စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြေတာင္ ပါလာတတ္တာေပါ့။ အဲဒါေတြကို ပလပ္စတစ္ အိတ္ေတြနဲ႔ စုထည့္ၿပီး လွည္းေပၚတင္တြန္း လာေတာ့တာပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲကို ဆယ္နာရီခဲြ ဆယ့္တစ္နာရီ ဆုိရင္ ေရာက္ၿပီ။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကလည္း ကိုစိန္တြဲ လွည္းႀကီး လမ္းထိပ္ကေန ခ်ဳိး၀င္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အနည္းဆံုးေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာၾကေတာ့တာပဲ။

တခ်ဳိ႔ မိန္းမေတြ ဆုိရင္ အဲဒီလွည္းႀကီး အိမ္ေရာက္ ေအာင္ေတာင္ မေစာင့္ဘဲ အတင္းကာေရာ ေျပးလိုက္ လာၾကတဲ့ သူေတြေတာင္ ရွိတယ္။ ဒါဟာ တစ္ေန႔တည္း ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ဒီအတုိင္း ျဖတ္သန္းေနက်။ တစ္လမ္းလံုးေရာ တစ္ရပ္ကြက္လံုးပါ ယဥ္ပါးေနက် ကိစၥ။ သူ႔ လွည္းႀကီးကလည္း စိတ္၀င္ စားစရာကိုး။ အဲဒီ လွည္းေပၚမွာ ပါလာတဲ အိတ္ေတြထဲမွာ ဘာေတြပါလာမယ္ ဆုိတာ ဘယ္သူမွ အတပ္သိတာ မဟုတ္ဘူး။ယုတ္စြ အဆံုး ကိုစိန္တြဲ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ မသိဘူး။

အရင္ ပါလာေနက် ပစၥည္းေတြကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ေကာ္ဘူးေတြ၊ ေကာ္ခြက္ေတြ၊ ေကာ္ဇြန္းေတြပါပဲ။ တစ္ခါတေလ ဆိုရင္ ထူးထူးျခားျခား ကက္ဆက္ေတြ ေတာင္ ပါလာတတ္တာ။ အဲဒီ ကက္ဆက္ေတြကလည္း အေဟာင္းေတြ အပ်က္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဓာတ္ခဲထည့္ၿပီး ဖြင့္မယ္ဆုိရင္ ႏွစ္လ၊ သံုးလ ေလာက္ကို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလး ဖြင့္လုိ႔ ရႏုိင္တဲ့ အေဟာင္းေတြ။
ထားပါ . . .။

ခုန လူေတြက အဲဒီကက္ဆက္ အထိေတာင္ စိတ္၀င္စားႏုိင္ ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိက အေနနဲ႔ ဘာအစားအေသာက္ေတြ ပါလာမလဲ ဆုိတာေလာက္ပဲ စိတ္၀င္စားတာ။ အဲဒီ အစား အေသာက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီလူေတြ စိတ္၀င္စားၾကတာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ။ ဥပမာ “ၾကက္သား”ဆုိတာ သူ႔ေခတ္ သူ႔ အခါနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ဒီလူေတြ အတြက္က ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္း မဟုတ္လား။ မျဖစ္မေန၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ပြေပါက္ တုိးလာလုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူမမာတစ္ေယာက္က ေသြးေတာင္းလုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေစ်းထဲမွာ သြားရွာမိရင္ ရွားရွားပါးပါး တစ္သည္ေလာက္ ဆီမွာ အျမင့္ဆံုး ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ပန္းပန္ေနတတ္တာမ်ဳိး။ ဒါေတာင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ၾကက္သန္႔သန္႔ မဟုတ္ဘူး။ အနည္းဆံုး ေရႏွစ္က်ပ္ခဲြသားေလာက္ေတာ့ ဓာတ္ျပဳၿပီးသားပဲ။ ဒီေတာ့ ၀ယ္သူ အေနနဲ႔ ေက်နပ္နပ္ မေက်နပ္နပ္ ေအာင့္အည္းၿပီး လက္ခံ ၾကရတာ မဟုတ္လား။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီလုိသာမန္ လက္လုပ္လက္စား ပ်ံက်ရပ္ကြက္ ကေလးမွာရွိတဲ့ သူေတြကေရာ ၾကက္သားဆုိရင္“ဘယ္ပန္းခ်ီ ေရးလုိ႔မမီ” ျဖစ္ေနတာဟာ ဘယ္မွာ လာဆန္းမွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ လည္ပင္းဖက္ ေပါင္းသင္းလာတဲ့ ဒီလူေတြဟာ အခုလုိ ကိုစိန္တြဲ လွည္းႀကီးနဲ႔ အေၾကာင္းပါၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ၾကက္သားရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာဟာ လူတုိင္း မုန္းသြားရတဲ႕ ကုန္ပစၥည္းဘ၀ကို အလုိလုိ ရာထူး က်သြားရေတာ့တာေပါ့။
_ _ _
ဒီလမ္းကေလးထဲမွာ မနက္ ဆယ္နာရီခြဲ ဆယ့္တစ္နာရီရဲ႔ လူအစည္ကားဆံုး အရပ္ကို ျပပါဆုိရင္ ထံုးစံအတိုင္း ကိုစိန္တြဲရဲ႔ အိမ္ေရွ႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္၊ အဲဒီ ေနရာမွာ၊ အဲဒီေခတ္ရဲ႔ လူတန္းစား ေပါင္းစံုကို အသြင္ သ႑ာန္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးေတြ ဆုိပါေတာ့။

အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးေတြထဲမွာ ဆံပင္ ဖြာလန္က်ဲနဲ႔ ကပိုက႐ို မိန္းမေတြ ပါမယ္။ အေရာင္အေသြး မႈန္မြဲမြဲနဲ႔ အိုးမည္းႏုိင္းခ်င္း ႐ုပ္ေတြပါမယ္။ သနပ္ခါးေရက်ဲ မ်က္ႏွာ မည္းမည္းေတြေပၚမွာ ရဲရဲ ထေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြ ပါမယ္။ ႏွပ္ေခ်းထူ လဗ်စ္နဲ႔ ကေလးတုိးလုိ႔ တြဲေလာင္းေတြ ပါမယ္။ ေနာက္ၿပီး အလြယ္တကူ ရင္လ်ား ထားတဲ႕သူေတြပါမယ္။ တခ်ဳိ႔က အထဲမွာရွိတဲ့ ေခြၽးခံ ေဘာ္လီကိုေတာင္ မခြၽတ္ႏုိင္ဘဲ ရင္ဘတ္ေပၚ လံုခ်ည္တင္ စည္းထားသူေတြ၊ ဖိနပ္မပါတဲ့ သူေတြ၊ ေဘာင္းဘီတုိေတြ၊ လံုခ်ည္ တုိေတြဆုိတာ မသိရင္ ပါေဖာမင့္ ယိမ္းတိုက္ ေနသလုိမ်ဳိးစံုမွစံု။

မသာကုိယ္စားလွယ္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္၏ ေနာက္ေဖးဘက္ လမ္းမဆီမွ သံေ၀ဂ လကၤာမ်ားကို ရြတ္ဆုိသြားသံ ၾကားတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွ “သြားျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္” ဟု ျမည္တမ္းမိ တတ္ပါသည္။

လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္ ေနေသာ ရပ္ကြက္ ကေလးသည္ ေရေ၀းသုသာန္ႏွင့္ အတန္ငယ္ နီးသျဖင့္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဆုိသလုိ ထုိအသံေတြကို ၾကားေနရေလ့ရွိပါသည္။ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ အသုဘ ယာဥ္မ်ား၊ ေသဆံုးသြားသည့္ လူမ်ားကို သယ္ယူ၍ ေရေ၀းအေအးခန္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ ေပးေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ယာဥ္မ်ား၊ အသုဘ ခ်လာစဥ္ လုိက္လံပို႔ေဆာင္ ေပးေလ့ရွိသည့္ ယာဥ္တန္းမ်ားကို တစ္ေန႔မျပတ္ ေတြ႕ျမင္ရတတ္ေလ့ ရွိပါသည္။

တစ္ခါတစ္ခါတြင္ ပ်င္းပ်င္း ရွိသျဖင့္ လမ္းထိပ္ထြက္၍ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ေနလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ခါ သြားသြားလာလာျဖင့္ ထုိလမ္းကို ျဖတ္မိလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အသက္အရြယ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မကြဲျပား၊ က်ားမ မေရြးေသ ဆံုးေနၾကသည္ကို စိတ္မခ်မ္း ေျမ့ဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ေနရတတ္ ပါသည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထုိကိစၥသည္ အေတာ့္ကို ယဥ္ပါးေနက် ကိစၥဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။

ထုိ႔နည္းတူ ဒီရပ္ကြက္ ကေလးတြင္ ေနထုိင္ၾကကုန္ေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္ သားအားလံုး အတြက္လည္း ယဥ္ပါးေနေသာ ကိစၥသာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ မည္သူမဆုိ ဒီရပ္ကြက္သား မွန္လွ်င္ ေမာ္ ေတာ္ကားမွန္မ်ားတြင္ တပ္ဆင္ထားေလ့ ရွိေသာ ဦးဘယ္ သူ ေဒၚဘယ္၀ါ အသက္ ဘယ္ေလာက္ “ေကာင္းမႈ” ဆိုသည့္ စာတန္းမ်ားကို ရင္တြင္းမွ ခံစားခ်က္ မပါဘဲ လိုက္လံဖတ္႐ႈ ေနတတ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။