Wednesday, July 3, 2013

စိတ္ဒဏ္ရာ



မည္သူမဆို ငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သန္႔ရွင္းေသာ၊ ရိုးသားေသာ၊ ပြင္႔လင္းမွန္ကန္ေသာ ကေလးဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ႔ရမွ တန္ဖိုးရွိေသာ ငယ္ဘ၀ဟု သတ္မွတ္ႏိုင္လိမ္႔မည္ထင္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ရိုးသားေသာ၊ သစၥာရွိေသာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိေသာ၊ အနစ္နာခံဦးေဆာင္ႏိုင္ေသာ လူႀကီးတို႔ႏွင့္ေတြ႕ခဲ႔လွ်င္ ပိုမိုအဓိပၸာယ္ရွိေသာ ကေလးတို႔ဘ၀မွ တစ္ဆင့္တက္ ၍ လူႀကီးလူေကာင္းဘ၀သို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။                                                                   
                 သို႔ေသာ္ ရိုးသားမႈမဲ႔ေသာ၊ သစၥာမရွိေသာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ေခါင္းပါးေသာ၊ ဦးေဆာင္ႏိုင္မႈမဲ႔ေသာ လူႀကီးတို႔၏ပတ္၀န္း က်င္တြင္ က်င္လည္ႀကီးျပင္းခဲ႔ရေသာ ကေလးတို႔၏အနာဂတ္မွာ ရင္နာဖြယ္အတိၿပီးေနေပလိမ္႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ မူလတန္းတြင္ သင္ႀကားခဲ႔ရေသာ ေက်းညီေနာင္ပံုျပင္မွ သူခိုးဓားျပတို႔လက္ထဲေရာက္သြားသည့္ ေက်းကေလးႏွင့္မျခား ရွိေနပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္   “ကေလးဘ၀သည္၊ လူႀကီးတို႔၏ဖခင္ ” ဟု ဆိုခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထို႔နည္းတူ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကလည္း “ ယေန႔လူငယ္၊ ေနာင္၀ယ္လူႀကီး၊ သင္လည္းတစ္ဦး၊ သားထူးသားျမတ္၊ ျဖစ္အပ္ရာသည္” ဟု မိန္႔ဆိုခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေသခ်ာသည္က ကေလးဘ၀ သည္ အရည္အခ်င္းရွိေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာရန္အတြက္ လိုအပ္ေသာ အေျခခံအေဆာက္အအံုလည္းျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။                                                                                                                                         xxxxx                                                                         xxxxxxxxxx                                                                  xxxxxx                 ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သားေလးတစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ လြန္စြာခ်စ္ခင္ရေသာ သားေလးဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လြန္းသေလာက္ သားေလးကလည္း ေဆာ့လြန္းလွသည္။ သူ႕အေမႏွင့္ဆိုလွ်င္ တက်က္က်က္ႏွင့္ ပူညံ ပူညံျဖစ္ေနတတ္သည္။ မေအျဖစ္သူက ၊ ကေလးေဆာ့သည္ကိုသိပ္မႀကိဳက္၊ ကေလးဆိုသည္မွာ၊ လူႀကီးကထိုင္ဆိုလွ်င္ ထိုင္ေနရၿပီး “ထ”ဆိုလွ်င္ ထသြားရမည့္သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးဟု ထင္ေနသည္လားမေျပာတတ္။                                                                                  ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကေလးေဆာ့သည့္ကိစၥကို အဆံုးစြန္အထိသည္းခံေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ကေလးေဆာ့ကစားေနလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အလိုလိုေက်နပ္ေနတတ္သည္။ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ တစ္ခါဖူးမွ်လည္း ကၽြန္ေတာ့္သားကိုအျပစ္မတင္။ တစ္ခါဖူးမွ်လည္း  မဆူမေငါက္ခဲ႔ဖူးပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႕အေမေနရာကၾကည့္လွ်င္ တစ္စံုတရာေသာအႏာၱရာယ္တစ္ခုခုႏွင့္ႀကံဳႀကိဳက္လာလွ်င္ ၄င္း၏အျပစ္ျဖစ္ မည္စိုး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သားသမီးကို ေခါင္းကြဲထိပ္ၿပဲ မျဖစ္ေစခ်င္၍လည္းေကာင္း ဟန္႔တားေနျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ေပး၍ရသည္။                                                                                                                                       
                 ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္သားေလးက ရပ္ကြက္ထဲတြင္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ေဆာ့ကစားတတ္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ အရပ္ကသတ္မွတ္ထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဇနီးသည္ေရာကၽြန္ေတာ္ပါ သားေလးေဆာ့ကစားေနၿပီဆိုလွ်င္ မ်ကိစိကိုဖြင့္ နားကိုစြင့္ကာ အသိအာရုံတစ္ခုလံုး ကေလးအနားတြင္ ျဖန္႔က်က္ထားရသည္။
                 အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ကလို သားေလးခမ်ာ မလြတ္လပ္ရွာဟုထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ဆိုလွ်င္ ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ မည္သူ၏အိမ္ၿခံ၀င္းထဲတြင္မဆို တံခါးမရွိဓားမရွိ အဆီးအတားမဲ႔စြာ ေဆာ့ကစားခြင့္ရခဲ႔သည္။ ထိုစဥ္က အိမ္ၿခံ ၀င္းေတြကလည္း က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္ရွိလွသည္။ ပိေတာက္ပင္၊ ကုကၠိဳပင္အစရွိသည့္ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရွိသည့္ၿခံ၀င္းမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေလးတစ္သိုက္ ပို၍သေဘာက်တတ္ၾကသည္။                                                                                           
                 အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးျဖစ္သူ “ဖိုးစြမ္း”တို႔အိမ္တြင္ ကစားရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ပို၍သေဘာက် သည္။ ေႏြရာသီဆိုလွ်င္ သူတို႔အိမ္ေရွ႕ရွိ ထင္းရူးပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ကစားၾကေလ့ရွိသည္။ ကစား၍ေမာလွ်င္ ဖိုးစြမ္းတို႔အေဖႀကီး ၀ယ္ေပးထားေလ့ရွိသည့္ “ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္း၊ လွပ အစရွိသည့္ ကေလးဂ်ာနယ္မ်ားကို အားပါးတရဖတ္ခြင့္ရခဲ႔သည္။ ဒါကိုမွ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးလွ်င္ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ေခြလွိမ့္ႏိုင္သည္။ စိန္ေျပးတမ္းကစားႏိုင္သည္။ မိန္းကေလးေတြႏွင့္ေရာ၍ ထုပ္ဆီးတိုးႏိုင္သည္။ ေဘာလံုးကန္ႏိုင္သည္။ တူတူပုန္းတမ္းကစားႏိုင္သည္။ ဘာျပႆနာမွမရွိ။                                                                                
                 သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သားေတြေခတ္က်ေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ေတာ့။ လြတ္လပ္မႈေတြေခါင္းပါးလာသည္။ ရပ္ကြက္ထဲ လမ္းထဲတြင္၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွိေသာ ၿခံ၀င္းေတြရွားပါးသြားၿပီ။ ႀကီးက်ယ္ခိုင္ခံ့ၿပီး အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ိဳးေတြ၊ က်ဲပါးသြားၿပီ။                                                                                                                                                      
                 လူေနသိပ္သည္းမႈ ထူထပ္လာေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ေသာၿခံ၀င္းေတြကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ၍ ေရာင္းၾကရသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿခံ၀င္းတစ္ခုတည္းတြင္ အိမ္ငယ္ကေလးေတြကို အသီးသီးေဆာက္ထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၿခံက်ယ္ၿပီး အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းမြန္စြာ က်န္ ရွိေနေသးေသာ အခ်ိဳ႕အိမ္ႀကီးေတြကလည္း ၿခံစည္းရိုးကို လံုေအာင္ခတ္ကာ ၿခံတံခါးေတြကို ေသာ့ခတ္ထားၾကေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ကေလးေတြကစားစရာ ေနရာမရွိ။
                 ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္သားအပါအ၀င္ ကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားက ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ လမ္းမမ်ားအေပၚတြင္ ကစားၾကရ သည္။ ထိုအခါ ျဖတ္သြားျဖတ္လာၾကေလ့ရွိေသာ စက္ဘီး၊ ဆိုက္ကား၊ ေမာ္ေတာ္ကား၊ ဆိုင္ကယ္အစရွိေသာ အႏၱရာယ္တို႔ကိုေတာ့ ကေလးေတြခမ်ာ မ်က္စိရွင္ရွင္ထားကာ ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္းကစားေနၾကရရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ကစားပြဲေတြသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တုန္းကေလာက္ေတာ့ အရသာရွိလိမ့္မည္မထင္ပါ။                                                                                                        xxxxxxx                                       xxxxxxx                                xxxxxxxx