မသာကုိယ္စားလွယ္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္၏ ေနာက္ေဖးဘက္ လမ္းမဆီမွ သံေ၀ဂ လကၤာမ်ားကို ရြတ္ဆုိသြားသံ ၾကားတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွ “သြားျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္” ဟု ျမည္တမ္းမိ တတ္ပါသည္။

လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္ ေနေသာ ရပ္ကြက္ ကေလးသည္ ေရေ၀းသုသာန္ႏွင့္ အတန္ငယ္ နီးသျဖင့္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဆုိသလုိ ထုိအသံေတြကို ၾကားေနရေလ့ရွိပါသည္။ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ အသုဘ ယာဥ္မ်ား၊ ေသဆံုးသြားသည့္ လူမ်ားကို သယ္ယူ၍ ေရေ၀းအေအးခန္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ ေပးေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ယာဥ္မ်ား၊ အသုဘ ခ်လာစဥ္ လုိက္လံပို႔ေဆာင္ ေပးေလ့ရွိသည့္ ယာဥ္တန္းမ်ားကို တစ္ေန႔မျပတ္ ေတြ႕ျမင္ရတတ္ေလ့ ရွိပါသည္။

တစ္ခါတစ္ခါတြင္ ပ်င္းပ်င္း ရွိသျဖင့္ လမ္းထိပ္ထြက္၍ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ေနလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ခါ သြားသြားလာလာျဖင့္ ထုိလမ္းကို ျဖတ္မိလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အသက္အရြယ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မကြဲျပား၊ က်ားမ မေရြးေသ ဆံုးေနၾကသည္ကို စိတ္မခ်မ္း ေျမ့ဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ေနရတတ္ ပါသည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထုိကိစၥသည္ အေတာ့္ကို ယဥ္ပါးေနက် ကိစၥဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။

ထုိ႔နည္းတူ ဒီရပ္ကြက္ ကေလးတြင္ ေနထုိင္ၾကကုန္ေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္ သားအားလံုး အတြက္လည္း ယဥ္ပါးေနေသာ ကိစၥသာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ မည္သူမဆုိ ဒီရပ္ကြက္သား မွန္လွ်င္ ေမာ္ ေတာ္ကားမွန္မ်ားတြင္ တပ္ဆင္ထားေလ့ ရွိေသာ ဦးဘယ္ သူ ေဒၚဘယ္၀ါ အသက္ ဘယ္ေလာက္ “ေကာင္းမႈ” ဆိုသည့္ စာတန္းမ်ားကို ရင္တြင္းမွ ခံစားခ်က္ မပါဘဲ လိုက္လံဖတ္႐ႈ ေနတတ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။



သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ တြင္ေတာ့ အသက္အရြယ္ ငယ္ရြယ္လြန္းေသးသူမ်ား၊ က်ဳိးက်ဳိးက်ဲက်ဲႏွင့္ မျဖစ္ညစ္ က်ယ္ အသုဘမ်ားကို ေတြ႕ လွ်င္ေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတတ္ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ နာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ မည္သည့္ျမင္ကြင္းက ိုမဆုိ ေတြ႕ျမင္လုိက္ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ဆတ္ဆတ္ခါမွ် လႈပ္ရွား သြားတတ္ပါသည္။ စိတ္ မ်က္စိတြင္ ဘယ္လုိမွ ေမ့ ေပ်ာက္ႏုိင္မည္မဟုတ္ေသာ ပံုရိပ္အခ်ဳိ႕က လြန္႔လြန္႔လူးလူး ႐ုန္းႂကြ လာတတ္သည္။

ထုိသို႔ သတိတရျဖစ္ လာေစသည့္ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ အဘုိးသာ ျဖစ္ပါသည္။ အမည္ ရင္းမွာ ဦးဘုိးသီး ျဖစ္ၿပီး အမ်ားစုကေတာ့ “ဘႀကီးဘုိး သီး”ဟု ေခၚေလ့ ရွိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသည့္ အရြယ္မွာပင္ အဘုိး၏ အသက္မွာ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိေနခဲ့ ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

လူပံုစံမွာ တုတ္တုတ္ ခိုင္ခိုင္ ေတာင့္ေတာင့္တင္း တင္းျဖစ္ၿပီး၊ ေခါင္းကိုေျပာင္ ေနေအာင္ အျမဲတမ္း ရိတ္ ထားေလ့ ရွိသည္။ အသား ညိဳညိဳ၊ ဗိုက္ပူပူဆုိေတာ့ အဘုိး၏ ပံုပန္းသဏၭာန္မွာ ျမင္ သူတုိင္းအတြက္ လြဲမွားစရာ မရွိေအာင္ ထူးျခားေနေလ့ ရွိသည္။ ပို၍ ထူးျခားသည္က အဘိုးသည္ ဘယ္အရပ္ကို သြားသြား အေပၚအက်ႌပါေလ့ မရွိ။ ေဆာင္းရာသီမွ လြဲလွ်င္ အဘုိးကို အျမဲတမ္း နီးပါး ကိုယ္တံုးလံုးႏွင့္ ေတြ႕ရေလ့ ရွိသည္။ ဒါကိုက ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုး၏ အမွတ္အသား တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ေသခ်ာသည္က ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိးတြင္ ထူးျခားသည့္ ၀ါသနာတစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ ဒါမွမဟုတ္ ပရဟိတ စိတ္ ဓာတ္ရွိသူဟုလည္း ဆုိႏုိင္ပါ သည္။ ထုိစိတ္ဓာတ္ ထုိ၀ါသနာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပတ္၀န္းက်င္က ၀ုိင္း၀န္း၍ အသိအမွတ္ျပဳ ေထာမနာေပး ထားေသာ ဘြဲ႕ထူး တစ္ခုရွိခဲ့ သည္။ “မသာ ကုိယ္စား လွယ္ႀကီး” တဲ့။ အဘုိးသည္ ထုိအမည္ နာမႏွင့္ လုိက္ေအာင္ မသာကိစၥ အသုဘကိစၥမ်ား တြင္ အေတာ္ ၀ါသနာႀကီး ခဲ့သူ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

အဘိုးတုိ႔ေခတ္က ယခု ေခတ္လုိ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ေတြ၊ အေအးခန္းေတြ မေပၚေသး။ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ေတြ မရွိေသး။ လူေသၿပီဆုိ လွ်င္ မိမိတုိ႔ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေလးတုိင္စင္ႏွင့္ သံုးရက္တန္သည္၊ ငါးရက္တန္သည္ စသျဖင့္ ထားၿပီးမွ ေျမခ်တတ္သည့္ ေခတ္ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ထုိေခတ္က မသာကိစၥမွာ အေတာ္အလုပ္ ႐ႈပ္ေသာကိစၥ ျဖစ္သည္။ လူ တစ္ဦး ေသၿပီဆုိလွ်င္ အစဥ္ အလာသေဘာ၊ ႐ိုးရာသေဘာ ေတြပါရသည္။ မပါ၍မျဖစ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ပထမဦးစြာ ဆရာ၀န္ တစ္ဦး၏ ေထာက္ခံခ်က္ကို ယူကာ နီးစပ္ရာ ေဒသႏၲရ၊ ေဆး႐ံု စသည္တို႔သို႔ သြားကာ ေသစာရင္း ေတာင္းရသည္။ ၿပီး လွ်င္ သခ်ဳႋင္းသို႔ ေျပးကာ၊ ေခါင္းမွာ၊ က်င္းအပ္၊ သၿဂႋဳဟ္မည့္ အခ်ိန္ညိႇ၊ ကားတတ္ႏုိင္သူက ကားငွား၊ ကားမတတ္ႏုိင္သူက ထမ္းခ် ရန္စီစဥ္ရသည္။

ပထမ တစ္ေယာက္က ထိုကဲ့သို႔ အခ်ိန္ ကုန္ေနလွ်င္ အျခားေသာ တစ္ေယာက္က အိမ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ကာ မသာ ရွင္ကုိယ္စား ေသသူကို ေရခ်ဳိးေပး။ ၾကမ္းခုနစ္ေခ်ာင္း သက္ကယ္ခုနစ္ပ်စ္သေဘာ မ်ဳိး ၀ါးျဖင့္ကပ္ရက္ရသည္။ ၿပီးလွ်င္ မသာကို ေျခထိပ္ လက္ထိပ္ႀကိဳးခ်ည္၊ အက်ႌ ေျပာင္းျပန္၀တ္ စသျဖင့္ အေတာ္ အလုပ္႐ႈပ္သည္။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ထုိအလုပ္ မ်ဳိးကို အစမွ အဆံုးတုိင္ ကၽြမ္းက်င္သူ တစ္ဦးသာ ရွိ သည္။ ထုိတစ္ဦးတည္း ေသာ ပုဂိၢဳလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ အဘုိးပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးသည္ ထုိကိစ္ၥမ်ဳိးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ အျမဲတမ္း ထႂကြ လံု႔လႀကီးသူ တစ္ဦးဟုလည္း ဆုိႏုိင္ပါသည္။ အဘုိးသည္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ လူတစ္ေယာက္ ေယာက္ေသၿပီ ဟူေသာ သတင္းကို ၾကားလိုက္ၿပီဆို သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ဦးခန္းရွိ ကြမ္းအစ္ထဲမွ ကြမ္းသီးမ်ားကို တေျဖာက္ေျဖာက္ညႇပ္ ကာ ကြမ္းကို တစ္ယာၿပီး တစ္ယာ၀ါးရင္း တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။

သိပ္မၾကာမီမွာပင္ လူ ေသသည့္အိမ္မွ တစ္ေယာက္ ေယာက္က ေမာႀကီးပန္းႀကီး အေျပးအလႊားႏွင့္ ေရာက္ လာကာ-
“ဘႀကီးဘုိးသီး ကူညီ ပါဦး” ဟု ဆိုလုိက္သည္ႏွင့္ အဘိုးက ပါးေစာင္ထဲသို႔ ကြမ္းတစ္ယာကို ထုိးထည့္ကာ ပုဆိုးေဟာင္း တစ္ထည္ကို ပခံုးေပၚတြင္ တင္ၿပီး တက္တက္ႂကြႂကြ လုိက္ပါသြား တတ္သည္။

ထုိသို႔သြားၿပီဆုိလွ်င္ အဘုိးတြင္ ထံုးစံအတုိင္း အေပၚ အက်ႌပါေလ့ မရွိ။ ေက်ာဗလာႏွင့္ ထီးထီးမား မားသြားေလ့ရွိသည္။ အဘြား ကေတာ့ အဘုိး၏ လုပ္ရပ္ကို လံုး၀လက္မခံ။ အားလည္း မေပး။ မၾကာခဏ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးတတ္သည္။ သို႔ ေသာ္ အဘြားက တဗ်စ္ ေတာက္ေတာက္ မည္မွ်ပင္ ေျပာေနပါေစ၊ ထုိအခ်ိန္တြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က“ဘႀကီး ေရ”ဆုိလိုက္သည္ႏွင့္ “ေအး” ဆိုကာ ၀မ္းသာအားရ လုိက္ ပါသြားတတ္သည္။

ဒီလို လိုက္သြားၿပီဆုိ လွ်င္ အဘိုးသည္ မသာရွင္ ဆီက အခေၾကးေငြ၊ ေစတနာေၾကး အစရွိသည့္ မည္သည့္ ေငြေၾကးကို မဆုိ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ် မယူဘဲ ခုနစ္ရက္ ခုနစ္လီ လုပ္ကိုင္ေပးေလေတာ့ သည္။ အဘြားကိုလည္း ဘယ္အခါတြင္မွ တစ္လံုး တစ္ပါဒ ျပန္ေျပာတတ္ေလ့ ရွိသူမဟုတ္။ တစ္ခါတစ္ရံ တြင္ေတာ့-
“မက်င္ဗ်ာ ခင္ဗ်ား ဗ်ာ” ဟု ဆုိတတ္သည္။ ဒါကိုက ကၽြန္ေတာ့္အဘိုး၏ အျပင္းထန္ဆံုး တံု႔ျပန္မႈပင္ ျဖစ္သည္။ ယုတ္စြအဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိးသည္ ေနထုိင္ မေကာင္းျဖစ္၍ ေဆးထုိးေဆး ေသာက္ လုပ္ေနရပါေစ၊ ထုိ ကိစၥအတြက္ အိပ္ရာမွ လူးလဲ ထကာ ေစတနာပါပါႏွင့္ လိုက္လုပ္ေပးတတ္သည္။

သို႔ေသာ္ ဤကိစၥသည္ ျပႆနာ မဟုတ္ေသး။ ျပႆနာ အစစ္က ကၽြန္ေတာ့္ အပါးတြင္ျဖစ္သည္။ ပတ္ ၀န္းက်င္ရွိ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေနာက္တတ္ ေျပာင္တတ္ၾကသည္။ “မင္း တုိ႔အဘိုးက မသာကိုယ္စားလွယ္ဆုိ၊ တုိ႔အေမက ေျပာတယ္။ မင္းတို႔အဘိုးက စ႑ာလတဲ့” ဆုိေသာ စကား မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး ထားစရာ ေနရာမရွိေအာင္ ရွက္ရသည့္ အခ်ိန္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါေတာ့ သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ က ကေလးပီပီ ရွက္ရွက္ႏွင့္ အဘုိးကိုတားေတာ့ အဘုိးက ပါးေစာင္ထဲရွိ ကြမ္းမ်ားထြက္ က်လာေအာင္ကုိ တသိမ့္သိမ့္ ရယ္ပါေတာ့သည္။ ဘာကိုမွေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မေျပာ။ ထုိပံုပန္းသဏၭာန္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္အဘုိးကုိ ယေန႔ အခ်ိန္အထိ သတိရေနေစသည္။

၂။
ထုိကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ ၍ ငယ္ရြယ္ ႏုနယ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စြဲလမ္းေန ခ့ဲေသာ ျပႆနာတစ္ခု ရွိေနခဲ့ ပါသည္။ ထုိျပႆနာမွာ ၾကားရသူတုိင္း ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္ၿပီး မယံု ၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသ သြားေစသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။

ထိုကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိးသည္ မႀကီးမငယ္ႏွင့္ အိမ္က ေပ်ာက္သြားခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ အသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ အဘုိးႀကီး တစ္ေယာက္ အိမ္မွ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြားျခင္းသည္ မိသားစု၀င္ တစ္ဦးဦးႏွင့္ စကား မ်ားကာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္။ လူငယ္ေတြလို တစ္နယ္တေက်းကို ခရီး ထြက္သြားျခင္းမ်ဳိးလည္း မဟုတ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသား တစ္စုလံုးမွာ ဘယ္မွာ လုိက္ရွာရမွန္း မသိ။ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ဟုိလူ႔ေမး၊ ဒီလူ႔ စမ္းႏွင့္ စံုစမ္းခဲ့ေသာ္လည္း အဘုိးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဘာသဲလြန္စမွ မရခဲ့ပါ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ အဘြား က ရဲရဲရင့္ရင့္ မ်က္ရည္လည္ ရႊဲျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ပုိင္ပိုင္ခ်ကာ အဘိုးေပ်ာက္ သြားသည့္ေန႔မွ စ၍ ျပန္လည္ တြက္ခ်က္ၿပီး ရက္လည္ဆြမ္း သြတ္ဖို႔ပင္ ျပင္ဆင္ေနပါေတာ့ သည္။ ထုိစဥ္က အဘြား၏ ဆုိစကား အရ အဘိုးသည္ သူ႔ တစ္သက္တာအတြင္း ဤသို႔ သြားတတ္လာတတ္ျခင္း လံုး၀ မရွိခဲ့။ မည္သည့္အရပ္ သို႔သြားသြား အဘြားကို အျမဲ ေျပာသြားတတ္သူဟု သိရ သည္။

အခုေတာ့ အဘုိးေပ်ာက္ ေနသည္မွာ ဆယ္ရက္နီးပါး ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ အားလံုးက ေျခမကုိင္မိ၊ လက္မကိုင္မိျဖစ္ ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အဘုိး အတြက္ ရက္လည္ဆြမ္းသြတ္ ရန္အတြက္ ပစၥည္းပစၥယေတြ ၀ယ္ယူေနသည့္ေန႔မွာပင္ အဘုိးက မ်က္ႏွာ မရႊင္မပ်ျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။

ထံုးစံအတုိင္း ခါးထဲ တြင္ေတာ့ အက်ႌမပါ။ အဘုိး ၏ ပံုပန္းသဏၭာန္မွာ အေတာ့္ ကို ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ပံုေပါက္ ေနသည္။ အေမ၊ အဘြားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၀မ္းသာ အားရ ၀ိုင္း၀န္းေမးျမန္းၾက သည္ကိုပင္ အဆင္ေျပေအာင္ ျပန္မေျပာႏုိင္။ အိပ္ရာထဲသို႔ တစ္ခါတည္းတန္း၀င္သြားခဲ့ ပါသည္။ သတင္း အၾကားျဖင့္ ေရာက္ရွိလာၾကေသာ ရပ္ ကြက္ထဲ၊ လမ္းထဲရွိ ပရိသတ္ မ်ားကိုလည္း ျပန္၍မေျပာႏိုင္ ဘဲ အိပ္ရာထဲသို႔သာ တစ္ခါတည္း တန္း၀င္သြားခဲ့ပါ သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္  မွ အဘုိးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ေအးေဆးစြာ ျပန္လည္၍ ေျပာ ျပခဲ့ပါသည္။ “ျဖဴး” ၿမိဳ႕နယ္ တြင္ ေသဆံုးခဲ့ေသာ အသုဘ တစ္ခုကို အစမွ အဆံုးတုိင္ လုိက္လုပ္ေပးခဲ့ၿပီး ရက္လည္ ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ဟု သိခဲ့ရပါသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဘုိး၏ ဇြဲကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်သည္။ အိမ္မွ ထြက္သြားက တည္းက အက်ႌပင္ ပါမသြားသည့္ အဘိုးက တစ္နယ္တစ္ ေက်းတြင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထုိင္လုပ္ကိုင္ေပးၿပီး အိမ္
ျပန္ေရာက္လာသည္ အထိ ခါးထဲတြင္ အက်ႌမကပ္ႏုိင္ေသး။ ဤမွ် လံု႔လႀကီးခဲ့ သည့္ အဘုိး၏ပံုပန္းသဏၭာန္ ကို ယခုအခ်ိန္တြင္ နာေရး ကူညီမႈကားမ်ား၏ တက္ႂကြစြာ လႈပ္ရွားသြားလာေနသည္ ကို ျမင္တိုင္း သတိရေနတတ္ သည္မွာမဆန္းဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။

ေသခ်ာစြာ ဆုိရလွ်င္၊ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိး၏ စြမ္းေဆာင္ရည္မ်ားထဲ တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု အျပင္ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သား အားလံုး ေအာခ်ရ ေလာက္သည့္ ႀကိဳးပမ္းမႈတစ္ ရပ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုထဲတြင္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္လာမိတတ္ ပါသည္။ ထုိစြမ္းေဆာင္မႈမွာ လည္း ထုံးစံအတုိင္း မသာ ကိစၥႏွင့္ပင္ ပတ္သက္ေနလိမ့္ မည္မွာ ယံုမွားစရာ မရွိပါ။

ထုိစဥ္က ေသဆံုးသူမွာ အနာႀကီး ေရာဂါသည္ျဖစ္ေန သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မကိုင္ခ်င္ မတြယ္ခ်င္ ျဖစ္ေန သည္။ ယုတ္စြအဆံုး ေသသူ ၏မိသားစုပင္လွ်င္ အိမ္ေပၚ ၌ရွိမေနၾက။ ထိုအခါ ေသသူ၏ အနားတြင္ ေရာက္ရွိေန ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးကိုယ္ တုိင္လည္း သူကၽြမ္းက်င္ သည့္ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ရန္ အတြက္ ရြံ႕တြန္႔တြန္႔ျဖစ္ေနပုံရ သည္။ ပို၍ဆုိးသည္က အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာေလေလ ရိရြဲေနသည့္ ေသသူ၏ခႏၶာ ကိုယ္က ရြံရွာဖြယ္ေကာင္း လာေလေလ ျဖစ္ေနသည္။
မထူးေတာ့သည့္အဆံုး တြင္ အဘိုးသည္ အနားရွိ ကေလးတစ္ေယာက္ကို အရက္တစ္ပုိင္း၀ယ္ခုိင္းကာ တစ္ရွိန္ထုိး ေမာ့ေသာက္ၿပီး၊ ေသသူကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆြဲထူ၊ တစ္ဦးတည္း မႏုိင့္ တႏုိင္ႏွင့္ ေရခ်ဳိးေပးၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလုိ ဂံုနီအိတ္ ႏွင့္ အထပ္ထပ္စြပ္ကာ၊ ေခါင္းစပ္၍ သၿဂႋဳဟ္ပစ္လုိက္ ရသည္တဲ့။ အက်ဳိးဆက္ အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုးသည္ သံုးရက္ေလာက္အထိ မစားႏုိင္မေသာက္ႏုိင္ ျဖစ္ က်န္ေနခဲ့သည္။ မသာရွင္ကေတာ့ ေက်းဇူးတင္မဆံုး။


၃။
ကၽြန္ေတာ္ အရြယ္ ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ ေတာ့ အဘုိး၏ ပရဟိတ လုပ္ငန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ရွက္စိတ္တို႔မွာ သိသိသာသာ အားၿပိဳင္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို လူႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က မသိၾက။ အေၾကာင္း တစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ ေစ်း သြား၀ယ္မိလွ်င္ျဖစ္ျဖစ္၊ လူ ႀကီးမ်ားကခုိင္း၍ တစ္ခုခုကို ေဆာင္ရြက္ေပးရလွ်င္ျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္သမွ်ေသာ လူႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက “သားက ဦးဘုိးသီးေျမး လား” ဟု ေမးလာၾကေလ့ရွိ ပါသည္။

ထုိေမးခြန္းမ်ားက ဘာ ရည္ရြယ္ခ်က္မွ် မရွိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲတြင္ ငယ္ စဥ္ကတည္းက စြဲထင္ေနခဲ့ ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေနာက္ ေျပာင္ၾကေလ့ရွိသည့္ “မင္း အဘိုးက မသာကုိယ္စား လွယ္ဆို” “မင္းတို႔အဘိုးက စ႑ာလဆုိ” ဟူေသာ စကား ရပ္မ်ားကသာ တရစ္၀ဲ၀ဲႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုထဲတြင္ ျပန္ လည္ ေပၚေပါက္ လာတတ္ခဲ့ ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္စံု တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ အား “မင္း ဦးဘုိးသီးေျမး မဟုတ္လား” ဟု ေမးလုိက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အရွက္ ခြဲသည္ဟုပဲ ထင္ျမင္လာသည္ အထိ ျဖစ္ေနပါေတာ့ သည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အဘုိးသည္ အတိတ္ကံ အက်ဳိးေပးေၾကာင့္ သူ၀ါသနာပါေသာ၊ တစ္ သက္လံုးမက္မက္စက္စက္ ဖက္တြယ္ ျမတ္ႏိုးခဲ့ေသာ၊ လူ နတ္သာဓု ေခၚသည့္လုပ္ငန္း ျဖစ္ေသာ ထုိပရဟိတလုပ္ငန္း မ်ားကို စြန္႔လႊတ္ရန္ အေၾကာင္း ဖန္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။ ထုိ အေၾကာင္းမွာ အဘုိး ေလျဖတ္ သြားျခင္းေၾကာင့္ဟု ဆိုရလိမ့္ မည္ ျဖစ္ပါသည္။

ညာဘက္တစ္ျခမ္းလံုး လႈပ္ရွား၍မရေတာ့ေသာ အဘုိး၏အေျခအေနကိုၾကည့္ ရင္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ မိသားစုလံုးက စိတ္မေကာင္း ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ တတ္ႏုိင္ သမွ် ျပဳစုၾကပါသည္။ ထုိ႔ ျပင္ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္ သား အေတာ္မ်ားမ်ားက လည္း ကၽြန္ေတာ့္အဘုိးကုိ၊ ေဆး၀ါး၊ ေငြေၾကး အစရွိ သည့္ အကူအညီမ်ား ေပးၾက ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အဘုိးမွာ ေလသမားတုိ႔၏ ထံုးစံအတုိင္း လက္တစ္ဖက္ တြဲေလာင္းက်ကာ၊ စကားေျပာလွ်င္ ပီပီ သသမရွိေတာ့။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း အနား တြင္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ေခ်ာင္း လည္း အျမဲပါရသည္။

ထုိအခါ အဘြားက “ကဲ ဘာတတ္ႏုိင္ေသးလဲ”ဟူေသာ အၾကည့္မ်ဳိးျဖင့္ မၾကာခဏ ၾကည့္ေလ့ရွိပါသည္။ သို႔ ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အဘုိးက မထိ တထိ ျပံဳးေနတတ္ပါသည္။ ထုိအျပံဳးထဲတြင္ အဘြားကို ေလွာင္သလုိလုိ ထီမထင္ သလုိလုိ သေဘာမ်ဳိးပင္ ႐ိုး တုိးရိပ္တိတ္ပါေနခဲ့သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့သည္။

ထင္သည့္အတုိင္းပင္ ကၽြန္ေတာ့္အဘုိးမွာ အာဂအဘုိးပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ သူကိုယ္တုိင္က မလႈပ္ႏုိင္၊ မရွားႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္မွန္ ေသာ္လည္း မသာအိမ္တုိင္း က သူ႔ကိုလာေခၚၾကတုန္းရွိ ေသးသည္။ ထုိ႔နည္းတူ အဘုိးကိုယ္တုိင္ကလည္း မညည္းမညဴ လုိက္ပါေန တုန္းရွိေသးသည္။ ဟုိနား ဒီနားဆုိလွ်င္ အဘုိးကုိ တစ္ ေယာက္ေယာက္က လာ ေရာက္တြဲငင္ကာ ေခၚေဆာင္ တတ္ၾကၿပီး အနည္းငယ္ခရီး ေ၀းလွ်င္ ဆုိက္ကားႏွင့္ ေခၚ တတ္ၾကသည္။

ထုိအခါ သူ၀ါသနာႀကီး လွသည့္ လုပ္ငန္းကို အဘုိး ဘယ္လုိလုပ္မလဲဟု ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔စဥ္းစားမိေတာ့ အဘုိး အတြက္ လြယ္ကူ လြန္းေနသည္။ အဘိုးက အေရွ႕ အေနာက္ ဆင္ျခင္ေတြးေခၚ ၿပီး သန္းေအာင္ဆုိသည့္ လူငယ္ တစ္ေယာက္ကို စနစ္တက် သင္ျပေပးရင္း သူ၏ ပညာအေမြကုိ ဆက္ခံေစခဲ့သည္။ သန္းေအာင္ကလည္း အဘိုးကဲ့သုိ႔ပင္ ဘယ္မသာကို ျဖစ္ျဖစ္ မညည္းမညဴ ကူညီ လုပ္ကိုင္ေပးေလ့ ရွိသည္။

ထိုအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ အဘုိး က သန္းေအာင္၏ လက္က် လက္နကိုၾကည့္ရင္း မၾကာ ခဏဆုိသလို စကားတစ္ခြန္း ကို မပီမသ ေျပာတတ္ေလ့ ရွိသည္။
“အဘက သိပ္ၾကာ ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ေသ ေတာ့မွာ။ မေသေသးလည္း ဘာမွ လုပ္ႏုိင္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ သန္းေအာင္ကိုပဲ အားကုိးရ ေတာ့မွာ”

ထုိသို႔ အဘုိးေျပာၿပီး သိပ္မၾကာမီမွာပင္ လူတစ္ ေယာက္ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။ ေသဆံုးသြားသူက ကၽြန္ေတာ့္ အဘိုး မဟုတ္ဘဲ  သန္းေအာင္ ျဖစ္ေနသည္က အနည္းငယ္ အံေခ်ာ္ေနသည့္ ျပက္လံုး တစ္ခုျဖစ္ေနခဲ့ရပါသည္။ ျဖစ္ပံုမွာ သန္းေအာင္သည္ အရက္ေသာက္ျပန္လာခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ႏႈိး၍ မရ ေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေသခ်ာ သည္က အဘိုးကိုယ္တုိင္ သန္းေအာင္အိမ္သုိ႔ လိမ္ဖည္ လိမ္ဖည္ႏွင့္သြားကာ မ်က္ ရည္တ၀ဲ၀ဲျဖင့္ လမ္းၫႊန္ ေျပာဆိုၿပီး ခုနစ္ရက္ေစ့မွ အိမ္ သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ အဘုိး၏ မ်က္ႏွာက သိသိသာသာ မေကာင္းေတာ့။ အသုဘႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ပညာအေမြ ကို သူ႔ဆီက ဆက္ခံမည့္သူ မရွိေတာ့သျဖင့္ မ်က္ႏွာ ပ်က္ယြင္းေနျခင္း၊ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစုက ယံု ၾကည္ၾကသည္။

အဘုိးသည္ ေနာက္ ထပ္တပည့္တစ္ေယာက္ေမြး အၿပီးတြင္ ေသဆံုးခဲ့သည္။ ထိုအခါ အဘုိး၏စ်ာပနကို သူ၏ ဒုတိယေျမာက္တပည့္ ျဖစ္သည့္ ကိုလွ၀င္းက တာ၀န္ယူသည္။ အစစ အရာရာ ေခ်ာေမာေအာင္ျမင္ သည့္အျပင္ အဘုိးဆံုးၿပီၾကား သျဖင့္ တစ္လမ္းလံုး တစ္ရပ္ ကြက္လံုးရွိလူေတြအားလံုးနီး ပါး လာေရာက္ၾကသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ သည္ ပြဲေတာ္တမွ် စည္ကား ေနခဲ့သည္။

ပို၍ ေသခ်ာသည္က အဘုိး၏ စ်ာပနႏွင့္ ပတ္သက္၍ မသာစရိတ္ ဟူ၍ တစ္ျပား တစ္ခ်ပ္မွ ကုန္က်ျခင္း မရွိခဲ့ ပါ။ သခ်ဳႋင္းမွ ေခါင္းတလားမွ စ၍၊ ေျမျမႇဳပ္သည့္က်င္း၊ သယ္ယူေပးမည့္ကားခ၊ ယုတ္စြအဆံုး ပန္းဖုိးပင္ မကုန္ က်ခဲ့ပါ။ လာလုိက္ၾကသည့္ လူေတြမွာလည္း မုန္႔ဟင္းခါး အခ်ိန္ႏွစ္ရာေက်ာ္ကို မနက္ ဆယ္နာရီေလာက္မွာတင္ ကုန္သြားခဲ့သည္။ ေ၀ယ်ာ ၀စၥကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစု ထဲက တစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ ႏွီးတစ္ခ်က္ မခ်ည္လုိက္ရပါ။ ေရတစ္ပံုး မခပ္လုိက္ရပါ။ ဟင္းအုိးပင္ တစ္ခ်က္မေမႊ လုိက္ရပါ။

မွတ္မွတ္ရရ အဘုိးေျမ ခ်သည့္ေန႔က အျဖစ္အပ်က္ တုိ႔သည္ ယံုႏုိင္စရာမရွိေအာင္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေနေတာ့ သည္။ ထုိေန႔က အဘိုးကို ေျမခ်မည့္အခ်ိန္မွာ ညေနသံုး နာရီျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အသုဘယာဥ္က သံုးနာရီ ေက်ာ္သည္ အထိ ေရာက္ မလာေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သခ်ဳႋင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္က လုိက္သြားရသည္။ ထုိအခါ အဘုိးကို တင္ေဆာင္မည့္ အသုဘယာဥ္၏ ေခါင္းခန္း တြင္ ထုိင္လ်က္လုိက္ပါလာ ခဲ့ရသည္။ ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္က လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေနေသာ ထုိင္ခံုတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အဘုိး သည္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထုိင္ခဲ့ဖူးသည္။ အေခါက္ ေပါင္းမ်ားစြာ စီးနင္းခဲ့ဖူးသည္။

အနားပတ္လည္ကို ၾကည့္လုိက္မိေတာ့၊ ကားက အေတာ့္ကို ေဟာင္းႏြမ္း ပ်က္စီးေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ တံခါးခ်က္ေတြက မေကာင္း ေတာ့သျဖင့္ သြပ္နန္းႀကိဳးႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားရသည္။ ကူ ရွင္ေတြလည္း မရွိ။ ထိုကား ၏အေျခအေနမွာ ဟြန္းမွလြဲ လွ်င္ က်န္သည့္အရာ၀တၳဳေတြအားလံုးက ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ ဆုိင္ အသံေတြ ျမည္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထုိ ကားႀကီးကို စီးလာေတာ့ အသုဘ ပို႔မည့္သူေတြထဲက ေထာမနာျပဳသံ တစ္ခ်က္ ၾကားလုိက္ရေသးသည္။ “ပံုစံကေတာ့ ဘႀကီးဘုိးသီး အတုိင္းပဲ” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္က ခ်ဳိင့္ေတြ၊ ဗြက္ေတြမွ နည္းႏုိင္သမွ် နည္းသည့္လမ္းမွ ေမာင္းေစ ရသည္။ ဒ႐ိုင္ဘာျဖစ္သူက လည္း အနည္းငယ္ စိတ္ျမန္ ပံုရသည္။ ဂီယာ အႏုတ္အသိမ္း ၾကမ္းသည္။ ကလပ္ အလႊတ္အျပဳ ညင္သာမႈမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားမွာ စုတ္ရ သည့္အထဲ သြားရင္းလာရင္း တစ္စစီ ျပဳတ္က်ပ်က္စီးသြား မည္ကိုပင္ စိုးရိမ္ေနရေသး သည္။

တစ္လမ္းလံုးျပႆနာ မရွိခဲ့ေသာ ဤကားသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လမ္းထိပ္ေရာက္ မွ စိတ္ညစ္ရေတာ့သည္။ အသုဘပို႔မည့္ ပရိသတ္မွာ လည္း တစ္ရပ္ကြက္လံုးရွိလူ ေတြ စံုစံုေစ့ေစ့ ေရာက္ရွိေန သလိုပင္ ထင္မွတ္ရေအာင္ ညိဳ႕ေနေတာ့သည္။ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာၾကသူတုိ႔ကလည္း စိတ္၀င္တစားျဖင့္ အမွတ္တမဲ့လွမ္းၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိးမွန္းသိသြားသျဖင့္ ခ်က္ ခ်င္းလိုက္ပို႔ရန္ ေစာင့္ဆုိင္းေန သူေတြလည္းပါသည္။

ထုိလူအုပ္ၾကားတြင္ ျဖစ္ သည့္ျပႆနာက အသုဘ ယာဥ္ ဗြက္နစ္ျခင္းပင္ျဖစ္ သည္။ ပထမေတာ့ ကိုေရႊ ဒ႐ိုင္ဘာက ဗြက္ကို႐ုန္းၾကည့္ ေသးသည္။ မရ။ ပို၍ပင္ နစ္ ေနေသးသည္။ ေနာက္ဆံုး တြင္ ဘယ္လုိမွ ႐ုန္းမရေတာ့ သည့္အဆံုး မသာပို႔ပရိသတ္ ေတြထဲက ေယာက်္ားေတြ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ခန္႔ ၀ုိင္းလာကာ တြန္းၾကေသာ္ လည္း ထူးမလာ။ ေနာက္ဆံုး တစ္ေယာက္တစ္လက္ ညီညီ ညာညာျဖင့္ ထုိကားႀကီးကို ညာသံေပး၀ုိင္းမကာ ဗြက္ လြတ္ရာသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ေရႊ႕ ေပးလုိက္ၾကရေတာ့သည္။

ထုိအခ်ိန္မွစ၍ အဘုိး၏ ေစတနာအလွကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သေဘာေပါက္လာ ၿပီး၊ မေသခင္ျဖတ္သန္းခဲ့ ေသာ လံု႔လေၾကာင့္ အဘုိး၏ ေသပန္းပြင့္ပံုကိုလည္း ၾကည္ ႏူးပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ အဘုိး၏ဘ၀တစ္ ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္တုန္းကမွ် မေထာက္ခံခဲ့ဖူးေသာ အဘြား ကပင္ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကို ေငါ့ရင္းကေန ၀မ္းပန္းတနည္း ထ၍ ေႂကြးေၾကာ္သည္။

“ရွင္ေသတာ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမယ့္ အစား၊ ၀မ္းသာလိုက္တာ ကိုဘုိးသီးရယ္ ဟီး ဟီး” တဲ့။
ယခုဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိးဆံုးခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
အရြယ္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို “မင္း ဦးဘုိးသီး ရဲ႕ေျမးလား”ဟု ေမးလာခဲ့ လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အရင္လုိ မရွက္ေတာ့ပါ။ သိမ္ငယ္ျခင္း လည္းမျဖစ္ေတာ့ပါ။ အဘုိး၏ ဂုဏ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း၊ အဘုိး၏ ပရဟိတစိတ္ႏွင့္ ေစတနာကို မေမ့မေလ်ာ့ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းဟု နားလည္လာၿပီျဖစ္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမးလာသူ ေရွ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို သိသိသာသာ ေကာ့ၿပီး ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ၀န္ခံတတ္ပါသည္။ ေသခ်ာသည္က လူ တစ္ေယာက္၏ ထင္က်န္ရစ္ ခဲ့ေသာ နာမည္တစ္လံုးမွာ ႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည္အထိ၊ လတ္ဆတ္စြာ က်န္ရစ္ေနခဲ့ သည္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္း လြန္းလွပါသည္။

၄။
ေသခ်ာသည္က အခ်ဳိ႕ ေသာသူမ်ားသည္ လူဆင္းရဲ ေသာ္လည္း အမ်ားေကာင္း က်ဳိးအတြက္ မိမိကိုယ္က်ဳိးကို မၾကည့္ဘဲ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ သူေတြကေတာ့ မည္သူ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကိုမွ် ဂ႐ု မစိုက္ဘဲ မိမိအတၱ တံခြန္ထူဖုိ႔ ကိုသာ အားသြန္ခြန္စုိက္ ႀကိဳးစား ေနတတ္ၾကပါသည္။ ခက္သည္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူ႔ေလာကႀကီးတြင္ ဒီလို လူမ်ဳိးေတြလည္း အထိုက္ အေလ်ာက္ေတာ့ လိုအပ္ေန လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိသူမ်ဳိး ေတြ သိပ္မ်ားေနလွ်င္ေတာ့ ေလာကအတြက္မေကာင္း။

ေနာက္ေဖးလမ္းဆီမွ သံေ၀ဂလကၤာမ်ားကို ရြတ္ ဆုိသြားသံ ၾကားလုိက္ရျပန္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ တြင္ “သြားျပန္ၿပီ တစ္ ေယာက္” ဟု ျမည္တမ္းမိ ျပန္ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ “သူ႔ဆီ မွာ ဘာမ်ား ပါသြား ပါလိမ့္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ ဘာေတြမ်ား ထားခဲ့ပါလိမ့္”ဟု ေတြးေနမိ ပါသည္။

ေမာင္ႏွင္းပန္း
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဧၿပီလ ၂၀၁၂)