ရင္ခုန္တမ္းခ်င္း

သူမ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ သည္။
နံရံကို ေက်ာျဖင့္မွီရင္း မ်က္ လံုးအစံုကို ဇြတ္အတင္း မွိတ္ထား လိုက္ရသည္။ ရင္တစ္ခုလံုး ႏံုးခ်ည့္ ႏြမ္းလ်လာ၏။ ထံုးစံအတိုင္း သူက ေတာ့ျပန္ေရာက္မလာေသး။ ဒူးအစံု ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သိုင္းယွက္ကာ နာရီကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ စကၠန္႔တံ ေတြကမပ်င္းမရိ ေရြ႕လ်ားေနသည္။ နာရီျမားက ဆယ့္ႏွစ္ဂဏန္းကို ၫႊန္းဆိုေနေသာ္ လည္း မိနစ္တံက ေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီ၏အရိပ္ကို ခိုတြယ္ေနသည္။ မၾကာခင္ ျမည္လာ ေတာ့မည္ျဖစ္သည့္ နာရီတီးသံက သူမ၏ ရင္ကို ထိုးႏွက္႐ိုက္ပုတ္ကာ ဟား တိုက္သေရာ္လိမ့္ဦးမည္။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ညႇိဳးေျခာက္ ေသြ႕ဝါလာေသာ အေတြးစက္ဝန္းကို တစ္ပတ္လွည့္ၿပီး က်ရာအေျဖကို ေမွ်ာ္ေတြးေတာ့ ‘ဒီေန႔ ေဘာလံုးပြဲ ရွိလို႔မ်ားလား’ဟု ဆင္ျခင္မိသ ည္။ ဒါလည္းမျဖစ္ႏိုင္။ ဒီေန႔က တနလၤာ ေန႔မို႔ တစ္ကမၻာလံုးတြင္ ဘာေဘာလံုးပြဲမွမရွိေၾကာင္း သူမ ေကာင္း ေကာင္း သိသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ သူမ၏ခင္ပြန္းသည္ သူ႔သူ ငယ္ခ်င္း တစ္ဦး ဦးႏွင့္အတူ ထံုးစံအတိုင္း အခ်ိန္ေတြ ကို အယ္လ္ကိုေဟာႏွင့္ ေရာစပ္ ေသာက္သံုးရင္း သူမကို ေမ့ေနျခင္း သာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ တစ္ေလာကလံုး ရွိ
လူသားအားလံုး၏ အိပ္မက္ေတြ နိဂံုးခ်ဳပ္ခ်ိန္ေရာက္မွ သူက ထိုဆိုင္မွ အားတံု႔အားနာႏွင့္ထမည္။ ၿပီးလွ်င္ အိမ္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႏွင့္ျပန္လာ ၿပီး သူမေဘးတြင္ အသာဝင္လွဲကာ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ အိပ္ပစ္လိုက္ လိမ့္မည္။

 ထိုအခါ အိမ္မႈကိစၥေတြကို တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း ေအာက္ေျခ သိမ္းလုပ္ခဲ့ၿပီး ေမာပန္းႏြမ္းနယ္မႈ ေတြကို တစ္ေနရာမွာ ခ်ည္ေႏွာင္၍ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ေစာင့္ေနရ သည့္ သူမ၏ဒုကၡကို သူနားလည္မည္ မဟုတ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ အိမ္ ေထာင္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေတာင့္တခ်က္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္စ သည့္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားမႈတို႔ကို သူသိ လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ သူမရင္ထဲက အထုလိုက္ အထည္လိုက္ရွိေနေသာ မြန္းက်ပ္တစ္ဆို႔မႈေတြကို သက္ျပင္း ေမာေတြအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းကာ ေလထုတြင္းသို႔ တြန္းလႊတ္ၿပီး မသိမသာ ေခ်ဖ်က္ပစ္ေနရသည္။