ၾကာေတာ့လည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ တိတိက်က် ဆုိရရင္ အခု အျဖစ္
အပ်က္ကေလးဟာ ႏွစ္ေပါင္း အစိတ္ (ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္)ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္
ရွိေရာေပါ့။ ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ ဆုိရင္ေတာ့ “ဟိုး ေရွးေရွးတုန္းက” လုိ႔ေတာင္
ဆုိႏိုင္တဲ့ အေနအထားကို မရဲတရဲ ေခ်ာင္းၾကည့္လုိ႔ ရၿပီ ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕ရွိတယ္။ အဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ရပ္ကြက္ကေလး တစ္ခုလည္း ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
_ _ _
ကိုစိန္တြဲဆုိတာ အဲဒီ ရပ္ကြက္ကေလးရဲ႕စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ကို ေၾကေၾကညက္ညက္ သိေနသူလုိ႔ ဆုိၾကတယ္။
အရင္ကေတာ့ သူလုိ ကိုယ္လုိ ထူးမျခားနားပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ နည္းနည္းေလး ေခ်ာင္လည္လာတယ္။ အခုဆုိရင္ တစ္ရပ္ကြက္လံုးမွာ ရွိတဲ့ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းသူေတြ စာရင္းထဲမွာေတာင္ ပါလာၿပီလုိ႔ အတြင္းသိေတြက ဆုိၾကတယ္။
သာမန္ လက္လုပ္ လက္စား ဘ၀ကေန ကိုစိန္တြဲတုိ႔ ကံထ လာပံုကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ အဆက္အသြယ္ ရသြားတယ္ မဆုိႏိုင္ဘူး။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕အစြန္မွာ ရွိတဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းက စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းေတြကို ေလလံ ရလာတယ္။ စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းေတြဆုိတာ တျခား မဟုတ္ဘူး။ ေလယာဥ္ကြင္းရဲ႔ ပတ္ပတ္လည္မွာ ရွိတဲ့ ဟိုတယ္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြကေန စြန္႔ပစ္လုိက္တဲ့ စားေသာက္ဆုိင္ေတြကို ဆုိလုိတာ။ အတိအက် ေျပာရရင္ ေကာ္ဘူးေတြ၊ ေကာ္ခြက္ေတြ၊ ေကာ္ဇြန္းေတြ ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီ ပစၥည္းေတြ အတြက္ ကိုစိန္တြဲက မနက္ေလးနာရီ ဆုိရင္ လက္တြန္းလွည္း တစ္ခုကို ေဂ်ာက္ဂ်က္ျမည္ေအာင္ တြန္းရင္း ထြက္သြား တတ္တယ္။ သူ႔အဆုိ အရေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းကို သံုးနာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ တြန္းရတယ္ဆုိပဲ။ ေရာက္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔ ခုနဆုိင္ေတြကို တစ္ဆုိင္၀င္ တစ္ဆိုင္ ထြက္လုိက္သိမ္း ေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါတေလ ေလယာဥ္ေတြေပၚက စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြေတာင္ ပါလာတတ္တာေပါ့။ အဲဒါေတြကို ပလပ္စတစ္ အိတ္ေတြနဲ႔ စုထည့္ၿပီး လွည္းေပၚတင္တြန္း လာေတာ့တာပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲကို ဆယ္နာရီခဲြ ဆယ့္တစ္နာရီ ဆုိရင္ ေရာက္ၿပီ။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကလည္း ကိုစိန္တြဲ လွည္းႀကီး လမ္းထိပ္ကေန ခ်ဳိး၀င္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အနည္းဆံုးေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာၾကေတာ့တာပဲ။
တခ်ဳိ႔ မိန္းမေတြ ဆုိရင္ အဲဒီလွည္းႀကီး အိမ္ေရာက္ ေအာင္ေတာင္ မေစာင့္ဘဲ အတင္းကာေရာ ေျပးလိုက္ လာၾကတဲ့ သူေတြေတာင္ ရွိတယ္။ ဒါဟာ တစ္ေန႔တည္း ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ဒီအတုိင္း ျဖတ္သန္းေနက်။ တစ္လမ္းလံုးေရာ တစ္ရပ္ကြက္လံုးပါ ယဥ္ပါးေနက် ကိစၥ။ သူ႔ လွည္းႀကီးကလည္း စိတ္၀င္ စားစရာကိုး။ အဲဒီ လွည္းေပၚမွာ ပါလာတဲ အိတ္ေတြထဲမွာ ဘာေတြပါလာမယ္ ဆုိတာ ဘယ္သူမွ အတပ္သိတာ မဟုတ္ဘူး။ယုတ္စြ အဆံုး ကိုစိန္တြဲ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ မသိဘူး။
အရင္ ပါလာေနက် ပစၥည္းေတြကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ေကာ္ဘူးေတြ၊ ေကာ္ခြက္ေတြ၊ ေကာ္ဇြန္းေတြပါပဲ။ တစ္ခါတေလ ဆိုရင္ ထူးထူးျခားျခား ကက္ဆက္ေတြ ေတာင္ ပါလာတတ္တာ။ အဲဒီ ကက္ဆက္ေတြကလည္း အေဟာင္းေတြ အပ်က္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဓာတ္ခဲထည့္ၿပီး ဖြင့္မယ္ဆုိရင္ ႏွစ္လ၊ သံုးလ ေလာက္ကို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလး ဖြင့္လုိ႔ ရႏုိင္တဲ့ အေဟာင္းေတြ။
ထားပါ . . .။
ခုန လူေတြက အဲဒီကက္ဆက္ အထိေတာင္ စိတ္၀င္စားႏုိင္ ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိက အေနနဲ႔ ဘာအစားအေသာက္ေတြ ပါလာမလဲ ဆုိတာေလာက္ပဲ စိတ္၀င္စားတာ။ အဲဒီ အစား အေသာက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီလူေတြ စိတ္၀င္စားၾကတာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ။ ဥပမာ “ၾကက္သား”ဆုိတာ သူ႔ေခတ္ သူ႔ အခါနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ဒီလူေတြ အတြက္က ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္း မဟုတ္လား။ မျဖစ္မေန၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ပြေပါက္ တုိးလာလုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူမမာတစ္ေယာက္က ေသြးေတာင္းလုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေစ်းထဲမွာ သြားရွာမိရင္ ရွားရွားပါးပါး တစ္သည္ေလာက္ ဆီမွာ အျမင့္ဆံုး ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ပန္းပန္ေနတတ္တာမ်ဳိး။ ဒါေတာင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ၾကက္သန္႔သန္႔ မဟုတ္ဘူး။ အနည္းဆံုး ေရႏွစ္က်ပ္ခဲြသားေလာက္ေတာ့ ဓာတ္ျပဳၿပီးသားပဲ။ ဒီေတာ့ ၀ယ္သူ အေနနဲ႔ ေက်နပ္နပ္ မေက်နပ္နပ္ ေအာင့္အည္းၿပီး လက္ခံ ၾကရတာ မဟုတ္လား။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီလုိသာမန္ လက္လုပ္လက္စား ပ်ံက်ရပ္ကြက္ ကေလးမွာရွိတဲ့ သူေတြကေရာ ၾကက္သားဆုိရင္“ဘယ္ပန္းခ်ီ ေရးလုိ႔မမီ” ျဖစ္ေနတာဟာ ဘယ္မွာ လာဆန္းမွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ လည္ပင္းဖက္ ေပါင္းသင္းလာတဲ့ ဒီလူေတြဟာ အခုလုိ ကိုစိန္တြဲ လွည္းႀကီးနဲ႔ အေၾကာင္းပါၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ၾကက္သားရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာဟာ လူတုိင္း မုန္းသြားရတဲ႕ ကုန္ပစၥည္းဘ၀ကို အလုိလုိ ရာထူး က်သြားရေတာ့တာေပါ့။
_ _ _
ဒီလမ္းကေလးထဲမွာ မနက္ ဆယ္နာရီခြဲ ဆယ့္တစ္နာရီရဲ႔ လူအစည္ကားဆံုး အရပ္ကို ျပပါဆုိရင္ ထံုးစံအတိုင္း ကိုစိန္တြဲရဲ႔ အိမ္ေရွ႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္၊ အဲဒီ ေနရာမွာ၊ အဲဒီေခတ္ရဲ႔ လူတန္းစား ေပါင္းစံုကို အသြင္ သ႑ာန္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးေတြ ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးေတြထဲမွာ ဆံပင္ ဖြာလန္က်ဲနဲ႔ ကပိုက႐ို မိန္းမေတြ ပါမယ္။ အေရာင္အေသြး မႈန္မြဲမြဲနဲ႔ အိုးမည္းႏုိင္းခ်င္း ႐ုပ္ေတြပါမယ္။ သနပ္ခါးေရက်ဲ မ်က္ႏွာ မည္းမည္းေတြေပၚမွာ ရဲရဲ ထေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြ ပါမယ္။ ႏွပ္ေခ်းထူ လဗ်စ္နဲ႔ ကေလးတုိးလုိ႔ တြဲေလာင္းေတြ ပါမယ္။ ေနာက္ၿပီး အလြယ္တကူ ရင္လ်ား ထားတဲ႕သူေတြပါမယ္။ တခ်ဳိ႔က အထဲမွာရွိတဲ့ ေခြၽးခံ ေဘာ္လီကိုေတာင္ မခြၽတ္ႏုိင္ဘဲ ရင္ဘတ္ေပၚ လံုခ်ည္တင္ စည္းထားသူေတြ၊ ဖိနပ္မပါတဲ့ သူေတြ၊ ေဘာင္းဘီတုိေတြ၊ လံုခ်ည္ တုိေတြဆုိတာ မသိရင္ ပါေဖာမင့္ ယိမ္းတိုက္ ေနသလုိမ်ဳိးစံုမွစံု။
အဲဒီတုန္းက ၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕ရွိတယ္။ အဲဒီ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ရပ္ကြက္ကေလး တစ္ခုလည္း ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။
_ _ _
ကိုစိန္တြဲဆုိတာ အဲဒီ ရပ္ကြက္ကေလးရဲ႕စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ကို ေၾကေၾကညက္ညက္ သိေနသူလုိ႔ ဆုိၾကတယ္။
အရင္ကေတာ့ သူလုိ ကိုယ္လုိ ထူးမျခားနားပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ နည္းနည္းေလး ေခ်ာင္လည္လာတယ္။ အခုဆုိရင္ တစ္ရပ္ကြက္လံုးမွာ ရွိတဲ့ စီးပြားေရး ေတာင့္တင္းသူေတြ စာရင္းထဲမွာေတာင္ ပါလာၿပီလုိ႔ အတြင္းသိေတြက ဆုိၾကတယ္။
သာမန္ လက္လုပ္ လက္စား ဘ၀ကေန ကိုစိန္တြဲတုိ႔ ကံထ လာပံုကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ ဘယ္ကေန ဘယ္လုိ အဆက္အသြယ္ ရသြားတယ္ မဆုိႏိုင္ဘူး။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕အစြန္မွာ ရွိတဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းက စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းေတြကို ေလလံ ရလာတယ္။ စြန္႔ပစ္ ပစၥည္းေတြဆုိတာ တျခား မဟုတ္ဘူး။ ေလယာဥ္ကြင္းရဲ႔ ပတ္ပတ္လည္မွာ ရွိတဲ့ ဟိုတယ္ေတြ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြကေန စြန္႔ပစ္လုိက္တဲ့ စားေသာက္ဆုိင္ေတြကို ဆုိလုိတာ။ အတိအက် ေျပာရရင္ ေကာ္ဘူးေတြ၊ ေကာ္ခြက္ေတြ၊ ေကာ္ဇြန္းေတြ ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီ ပစၥည္းေတြ အတြက္ ကိုစိန္တြဲက မနက္ေလးနာရီ ဆုိရင္ လက္တြန္းလွည္း တစ္ခုကို ေဂ်ာက္ဂ်က္ျမည္ေအာင္ တြန္းရင္း ထြက္သြား တတ္တယ္။ သူ႔အဆုိ အရေတာ့ ေလယာဥ္ကြင္းကို သံုးနာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ တြန္းရတယ္ဆုိပဲ။ ေရာက္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔ ခုနဆုိင္ေတြကို တစ္ဆုိင္၀င္ တစ္ဆိုင္ ထြက္လုိက္သိမ္း ေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါတေလ ေလယာဥ္ေတြေပၚက စြန္႔ပစ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြေတာင္ ပါလာတတ္တာေပါ့။ အဲဒါေတြကို ပလပ္စတစ္ အိတ္ေတြနဲ႔ စုထည့္ၿပီး လွည္းေပၚတင္တြန္း လာေတာ့တာပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲကို ဆယ္နာရီခဲြ ဆယ့္တစ္နာရီ ဆုိရင္ ေရာက္ၿပီ။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကလည္း ကိုစိန္တြဲ လွည္းႀကီး လမ္းထိပ္ကေန ခ်ဳိး၀င္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အနည္းဆံုးေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာၾကေတာ့တာပဲ။
တခ်ဳိ႔ မိန္းမေတြ ဆုိရင္ အဲဒီလွည္းႀကီး အိမ္ေရာက္ ေအာင္ေတာင္ မေစာင့္ဘဲ အတင္းကာေရာ ေျပးလိုက္ လာၾကတဲ့ သူေတြေတာင္ ရွိတယ္။ ဒါဟာ တစ္ေန႔တည္း ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ဒီအတုိင္း ျဖတ္သန္းေနက်။ တစ္လမ္းလံုးေရာ တစ္ရပ္ကြက္လံုးပါ ယဥ္ပါးေနက် ကိစၥ။ သူ႔ လွည္းႀကီးကလည္း စိတ္၀င္ စားစရာကိုး။ အဲဒီ လွည္းေပၚမွာ ပါလာတဲ အိတ္ေတြထဲမွာ ဘာေတြပါလာမယ္ ဆုိတာ ဘယ္သူမွ အတပ္သိတာ မဟုတ္ဘူး။ယုတ္စြ အဆံုး ကိုစိန္တြဲ ကိုယ္တုိင္ေတာင္ မသိဘူး။
အရင္ ပါလာေနက် ပစၥည္းေတြကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ေကာ္ဘူးေတြ၊ ေကာ္ခြက္ေတြ၊ ေကာ္ဇြန္းေတြပါပဲ။ တစ္ခါတေလ ဆိုရင္ ထူးထူးျခားျခား ကက္ဆက္ေတြ ေတာင္ ပါလာတတ္တာ။ အဲဒီ ကက္ဆက္ေတြကလည္း အေဟာင္းေတြ အပ်က္ေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဓာတ္ခဲထည့္ၿပီး ဖြင့္မယ္ဆုိရင္ ႏွစ္လ၊ သံုးလ ေလာက္ကို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလး ဖြင့္လုိ႔ ရႏုိင္တဲ့ အေဟာင္းေတြ။
ထားပါ . . .။
ခုန လူေတြက အဲဒီကက္ဆက္ အထိေတာင္ စိတ္၀င္စားႏုိင္ ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ အဓိက အေနနဲ႔ ဘာအစားအေသာက္ေတြ ပါလာမလဲ ဆုိတာေလာက္ပဲ စိတ္၀င္စားတာ။ အဲဒီ အစား အေသာက္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီလူေတြ စိတ္၀င္စားၾကတာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ။ ဥပမာ “ၾကက္သား”ဆုိတာ သူ႔ေခတ္ သူ႔ အခါနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ဒီလူေတြ အတြက္က ျပဒါးတစ္လမ္း၊ သံတစ္လမ္း မဟုတ္လား။ မျဖစ္မေန၊ တစ္ေယာက္ေယာက္က ပြေပါက္ တုိးလာလုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ လူမမာတစ္ေယာက္က ေသြးေတာင္းလုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေစ်းထဲမွာ သြားရွာမိရင္ ရွားရွားပါးပါး တစ္သည္ေလာက္ ဆီမွာ အျမင့္ဆံုး ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ပန္းပန္ေနတတ္တာမ်ဳိး။ ဒါေတာင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ၾကက္သန္႔သန္႔ မဟုတ္ဘူး။ အနည္းဆံုး ေရႏွစ္က်ပ္ခဲြသားေလာက္ေတာ့ ဓာတ္ျပဳၿပီးသားပဲ။ ဒီေတာ့ ၀ယ္သူ အေနနဲ႔ ေက်နပ္နပ္ မေက်နပ္နပ္ ေအာင့္အည္းၿပီး လက္ခံ ၾကရတာ မဟုတ္လား။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီလုိသာမန္ လက္လုပ္လက္စား ပ်ံက်ရပ္ကြက္ ကေလးမွာရွိတဲ့ သူေတြကေရာ ၾကက္သားဆုိရင္“ဘယ္ပန္းခ်ီ ေရးလုိ႔မမီ” ျဖစ္ေနတာဟာ ဘယ္မွာ လာဆန္းမွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ လည္ပင္းဖက္ ေပါင္းသင္းလာတဲ့ ဒီလူေတြဟာ အခုလုိ ကိုစိန္တြဲ လွည္းႀကီးနဲ႔ အေၾကာင္းပါၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ၾကက္သားရဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာဟာ လူတုိင္း မုန္းသြားရတဲ႕ ကုန္ပစၥည္းဘ၀ကို အလုိလုိ ရာထူး က်သြားရေတာ့တာေပါ့။
_ _ _
ဒီလမ္းကေလးထဲမွာ မနက္ ဆယ္နာရီခြဲ ဆယ့္တစ္နာရီရဲ႔ လူအစည္ကားဆံုး အရပ္ကို ျပပါဆုိရင္ ထံုးစံအတိုင္း ကိုစိန္တြဲရဲ႔ အိမ္ေရွ႔ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္၊ အဲဒီ ေနရာမွာ၊ အဲဒီေခတ္ရဲ႔ လူတန္းစား ေပါင္းစံုကို အသြင္ သ႑ာန္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးေတြ ဆုိပါေတာ့။
အဲဒီ အမ်ဳိးသမီးေတြထဲမွာ ဆံပင္ ဖြာလန္က်ဲနဲ႔ ကပိုက႐ို မိန္းမေတြ ပါမယ္။ အေရာင္အေသြး မႈန္မြဲမြဲနဲ႔ အိုးမည္းႏုိင္းခ်င္း ႐ုပ္ေတြပါမယ္။ သနပ္ခါးေရက်ဲ မ်က္ႏွာ မည္းမည္းေတြေပၚမွာ ရဲရဲ ထေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြ ပါမယ္။ ႏွပ္ေခ်းထူ လဗ်စ္နဲ႔ ကေလးတုိးလုိ႔ တြဲေလာင္းေတြ ပါမယ္။ ေနာက္ၿပီး အလြယ္တကူ ရင္လ်ား ထားတဲ႕သူေတြပါမယ္။ တခ်ဳိ႔က အထဲမွာရွိတဲ့ ေခြၽးခံ ေဘာ္လီကိုေတာင္ မခြၽတ္ႏုိင္ဘဲ ရင္ဘတ္ေပၚ လံုခ်ည္တင္ စည္းထားသူေတြ၊ ဖိနပ္မပါတဲ့ သူေတြ၊ ေဘာင္းဘီတုိေတြ၊ လံုခ်ည္ တုိေတြဆုိတာ မသိရင္ ပါေဖာမင့္ ယိမ္းတိုက္ ေနသလုိမ်ဳိးစံုမွစံု။
