Wednesday, July 3, 2013

စိတ္ဒဏ္ရာ



မည္သူမဆို ငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သန္႔ရွင္းေသာ၊ ရိုးသားေသာ၊ ပြင္႔လင္းမွန္ကန္ေသာ ကေလးဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ႔ရမွ တန္ဖိုးရွိေသာ ငယ္ဘ၀ဟု သတ္မွတ္ႏိုင္လိမ္႔မည္ထင္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ ရိုးသားေသာ၊ သစၥာရွိေသာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိေသာ၊ အနစ္နာခံဦးေဆာင္ႏိုင္ေသာ လူႀကီးတို႔ႏွင့္ေတြ႕ခဲ႔လွ်င္ ပိုမိုအဓိပၸာယ္ရွိေသာ ကေလးတို႔ဘ၀မွ တစ္ဆင့္တက္ ၍ လူႀကီးလူေကာင္းဘ၀သို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။                                                                   
                 သို႔ေသာ္ ရိုးသားမႈမဲ႔ေသာ၊ သစၥာမရွိေသာ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ေခါင္းပါးေသာ၊ ဦးေဆာင္ႏိုင္မႈမဲ႔ေသာ လူႀကီးတို႔၏ပတ္၀န္း က်င္တြင္ က်င္လည္ႀကီးျပင္းခဲ႔ရေသာ ကေလးတို႔၏အနာဂတ္မွာ ရင္နာဖြယ္အတိၿပီးေနေပလိမ္႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ မူလတန္းတြင္ သင္ႀကားခဲ႔ရေသာ ေက်းညီေနာင္ပံုျပင္မွ သူခိုးဓားျပတို႔လက္ထဲေရာက္သြားသည့္ ေက်းကေလးႏွင့္မျခား ရွိေနပါလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္   “ကေလးဘ၀သည္၊ လူႀကီးတို႔၏ဖခင္ ” ဟု ဆိုခဲ႔ၾကျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထို႔နည္းတူ ေက်းဇူးရွင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကလည္း “ ယေန႔လူငယ္၊ ေနာင္၀ယ္လူႀကီး၊ သင္လည္းတစ္ဦး၊ သားထူးသားျမတ္၊ ျဖစ္အပ္ရာသည္” ဟု မိန္႔ဆိုခဲ႔ျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေသခ်ာသည္က ကေလးဘ၀ သည္ အရည္အခ်င္းရွိေသာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာရန္အတြက္ လိုအပ္ေသာ အေျခခံအေဆာက္အအံုလည္းျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။                                                                                                                                         xxxxx                                                                         xxxxxxxxxx                                                                  xxxxxx                 ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သားေလးတစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ လြန္စြာခ်စ္ခင္ရေသာ သားေလးဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္လြန္းသေလာက္ သားေလးကလည္း ေဆာ့လြန္းလွသည္။ သူ႕အေမႏွင့္ဆိုလွ်င္ တက်က္က်က္ႏွင့္ ပူညံ ပူညံျဖစ္ေနတတ္သည္။ မေအျဖစ္သူက ၊ ကေလးေဆာ့သည္ကိုသိပ္မႀကိဳက္၊ ကေလးဆိုသည္မွာ၊ လူႀကီးကထိုင္ဆိုလွ်င္ ထိုင္ေနရၿပီး “ထ”ဆိုလွ်င္ ထသြားရမည့္သတၱ၀ါတစ္မ်ိဳးဟု ထင္ေနသည္လားမေျပာတတ္။                                                                                  ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကေလးေဆာ့သည့္ကိစၥကို အဆံုးစြန္အထိသည္းခံေနတတ္သူျဖစ္သည္။ ကေလးေဆာ့ကစားေနလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္အလိုလိုေက်နပ္ေနတတ္သည္။ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ တစ္ခါဖူးမွ်လည္း ကၽြန္ေတာ့္သားကိုအျပစ္မတင္။ တစ္ခါဖူးမွ်လည္း  မဆူမေငါက္ခဲ႔ဖူးပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႕အေမေနရာကၾကည့္လွ်င္ တစ္စံုတရာေသာအႏာၱရာယ္တစ္ခုခုႏွင့္ႀကံဳႀကိဳက္လာလွ်င္ ၄င္း၏အျပစ္ျဖစ္ မည္စိုး၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သားသမီးကို ေခါင္းကြဲထိပ္ၿပဲ မျဖစ္ေစခ်င္၍လည္းေကာင္း ဟန္႔တားေနျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ေပး၍ရသည္။                                                                                                                                       
                 ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္သားေလးက ရပ္ကြက္ထဲတြင္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ေဆာ့ကစားတတ္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ အရပ္ကသတ္မွတ္ထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဇနီးသည္ေရာကၽြန္ေတာ္ပါ သားေလးေဆာ့ကစားေနၿပီဆိုလွ်င္ မ်ကိစိကိုဖြင့္ နားကိုစြင့္ကာ အသိအာရုံတစ္ခုလံုး ကေလးအနားတြင္ ျဖန္႔က်က္ထားရသည္။
                 အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္ကလို သားေလးခမ်ာ မလြတ္လပ္ရွာဟုထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္စဥ္က ဆိုလွ်င္ ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ မည္သူ၏အိမ္ၿခံ၀င္းထဲတြင္မဆို တံခါးမရွိဓားမရွိ အဆီးအတားမဲ႔စြာ ေဆာ့ကစားခြင့္ရခဲ႔သည္။ ထိုစဥ္က အိမ္ၿခံ ၀င္းေတြကလည္း က်ယ္က်ယ္လြင့္လြင့္ရွိလွသည္။ ပိေတာက္ပင္၊ ကုကၠိဳပင္အစရွိသည့္ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရွိသည့္ၿခံ၀င္းမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေလးတစ္သိုက္ ပို၍သေဘာက်တတ္ၾကသည္။                                                                                           
                 အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးျဖစ္သူ “ဖိုးစြမ္း”တို႔အိမ္တြင္ ကစားရသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ပို၍သေဘာက် သည္။ ေႏြရာသီဆိုလွ်င္ သူတို႔အိမ္ေရွ႕ရွိ ထင္းရူးပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ကစားၾကေလ့ရွိသည္။ ကစား၍ေမာလွ်င္ ဖိုးစြမ္းတို႔အေဖႀကီး ၀ယ္ေပးထားေလ့ရွိသည့္ “ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္း၊ လွပ အစရွိသည့္ ကေလးဂ်ာနယ္မ်ားကို အားပါးတရဖတ္ခြင့္ရခဲ႔သည္။ ဒါကိုမွ မေက်နပ္ႏိုင္ေသးလွ်င္ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ေခြလွိမ့္ႏိုင္သည္။ စိန္ေျပးတမ္းကစားႏိုင္သည္။ မိန္းကေလးေတြႏွင့္ေရာ၍ ထုပ္ဆီးတိုးႏိုင္သည္။ ေဘာလံုးကန္ႏိုင္သည္။ တူတူပုန္းတမ္းကစားႏိုင္သည္။ ဘာျပႆနာမွမရွိ။                                                                                
                 သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သားေတြေခတ္က်ေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ေတာ့။ လြတ္လပ္မႈေတြေခါင္းပါးလာသည္။ ရပ္ကြက္ထဲ လမ္းထဲတြင္၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ရွိေသာ ၿခံ၀င္းေတြရွားပါးသြားၿပီ။ ႀကီးက်ယ္ခိုင္ခံ့ၿပီး အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ိဳးေတြ၊ က်ဲပါးသြားၿပီ။                                                                                                                                                      
                 လူေနသိပ္သည္းမႈ ထူထပ္လာေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ေသာၿခံ၀င္းေတြကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ၍ ေရာင္းၾကရသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿခံ၀င္းတစ္ခုတည္းတြင္ အိမ္ငယ္ကေလးေတြကို အသီးသီးေဆာက္ထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ၿခံက်ယ္ၿပီး အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းမြန္စြာ က်န္ ရွိေနေသးေသာ အခ်ိဳ႕အိမ္ႀကီးေတြကလည္း ၿခံစည္းရိုးကို လံုေအာင္ခတ္ကာ ၿခံတံခါးေတြကို ေသာ့ခတ္ထားၾကေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ကေလးေတြကစားစရာ ေနရာမရွိ။
                 ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္သားအပါအ၀င္ ကေလးအေတာ္မ်ားမ်ားက ရပ္ကြက္အတြင္းရွိ လမ္းမမ်ားအေပၚတြင္ ကစားၾကရ သည္။ ထိုအခါ ျဖတ္သြားျဖတ္လာၾကေလ့ရွိေသာ စက္ဘီး၊ ဆိုက္ကား၊ ေမာ္ေတာ္ကား၊ ဆိုင္ကယ္အစရွိေသာ အႏၱရာယ္တို႔ကိုေတာ့ ကေလးေတြခမ်ာ မ်က္စိရွင္ရွင္ထားကာ ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္းကစားေနၾကရရွာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ကစားပြဲေတြသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တုန္းကေလာက္ေတာ့ အရသာရွိလိမ့္မည္မထင္ပါ။                                                                                                        xxxxxxx                                       xxxxxxx                                xxxxxxxx           
                                                                   တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းထဲတြင္ လြတ္လပ္ေရးေန႔အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲက်င္းပရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ ထိုသတင္းကို ၾကားသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ နဂိုကတည္းကမွ ဖိုးေဆာ့ခ်င္ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္သားအတြက္ ေရငတ္တုန္းေရတြင္းထဲ  က်သလိုျဖစ္သြားေတာ့သည္။
                 ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္သားက လြတ္လပ္ေရးေန႔တြင္က်င္းပမည့္ၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ သူပါ၀င္ကစားခြင့္ရရန္အတြက္ တက်ီက်ီႏွင့္ ပူဆာေနေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ထံုးစံအတိုင္း ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္ရံုႏွင့္ ကိစၥၿပီးႏိုင္ေသာ္လည္း စိတ္ကခြင့္မျပဳခ်င္ျဖစ္ေန သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္သားကို မကစားေစခ်င္။ ကေလးအေနျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အလြတ္သေဘာ ကစားစဥ္က ျပႆနာမရွိ ေသာ္လည္း ၿပိဳင္ပြဲသေဘာဆိုလွ်င္ အနည္းငယ္ေတာ့ ျပႆနာရွိလာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ ထို႔ျပင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္၏ ငယ္ဘ၀အတိတ္ ပံုရိပ္အခ်ိဳ႕က အာရံုတြင္ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာေစသည္။
                 ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္မွာ ဆယ္ႏွစ္သာသာအရြယ္မွ်ရွိေသးသည္။ ထံုးစံအတိုင္း လြတ္လပ္ေရးေန႔ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲကို ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲခြင့္ရခဲ႔သည္။ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ႔ရသည့္ကစားနည္းက“အုန္းသီးလုပြဲ”။ ထိုကစားနည္းကို တစ္ခါမွ်မကစားဖူးဘဲ ထိုေန႔မွကစားရသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အထူးအဆန္းလိုျဖစ္ေနသည္။ ဆီသုတ္ထားေသာအုန္းသီးကို တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္တစ္ဖြဲ႕အၿပိဳင္လုကာ တစ္ဖက္အသင္း၏ဂိုး ေပါက္အျဖစ္ ေထာင္ထားေသာ သံပံုးထဲသို႔ ၀င္ေအာင္ထည့္ရျခင္းျဖစ္သည္။
                 အုန္းသီးကလည္း ဆီသုတ္ထားသျဖင့္ ကိုင္ရတြယ္ရမလြယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ပိုက္၍ အားကုန္ေျပးရသည္။ တစ္ဖက္ အသင္းက လိုက္လုေသာ ကစားသမားေတြကိုလည္း ေရွာင္ရတိမ္းရေသးသည္။ တစ္ခါတရံ လက္ကလြတ္၍ေျခခံုေပၚျပဳတ္က်လွ်င္ အသည္းခိုက္ေအာင္နာတတ္သည္။ ၿပိဳင္ပြဲၿပီးေသာအခါ အ၀တ္အစားတစ္စံုလံုး ဆီေခ်းအထပ္ထပ္ႏွင့္သံုးမရေအာင္ပ်က္စီးသြားၿပီ။ ခႏၶာ ကိုယ္တစ္ခုလံုး မလႈပ္ခ်င္မသယ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ နာက်င္ကိုက္ခဲေနေတာ့သည္။ ပို၍ဆိုးသည္က ေျခေထာက္ေတြမွာ ေထာက္၍မရ ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေယာင္ကိုင္းေနခဲ႔သည္။
                 ပင္ပန္းရက်ိဳးေတာ့နပ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အသင္းက ပထမဆုရခဲ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျခခံုတစ္ခုလံုး နာက်င္ကိုက္ခဲေယာင္ယမ္းေနသည္တို႔ကို အေပ်ာ္ႏွင့္ေခ်ဖ်က္ၿပီး ညဖက္တြင္က်င္းပေသာ ဆုေပးပြဲစင္ျမင့္နားတြင္ မေယာင္မလည္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္ဆုရခဲ႔ေတာ့ ေဘာပင္ သံုးေခ်ာင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔တြင္ အသင္းသားသံုး ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းဆိုသည့္သေဘာ။ ထိုေဘာပင္၏တန္ဖိုးမွာလည္း တစ္ေခ်ာင္းငါးမူးသာတန္သည္။
                 ထိုအခါ လက္ထဲေရာက္လာေသာ ေဘာပင္ေလးေတြကိုကိုင္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္စလံုး ၾကက္ေသ ေသေနခဲ႔ၾကသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိၾကေတာ့။ ထိုစဥ္က ကေလးတို႔၏ မုန္႔စားၿပိဳင္ပြဲတြင္ပင္ ေၾကြပန္းကန္ျပား၊ ျပကၡဒိန္အစရွိသျဖင့္ ရၾကေသးသည္။ မေက်နပ္၍ ၿပိဳင္ပြဲတာ၀န္ခံလုပ္သည့္ ကိုတင္၀င္းကိုေမး ၾကည့္ေတာ့ ကိုတင္၀င္းက ထိုကစားနည္းကို သူ၏ခြင့္ျပဳခ်က္မယူဘဲက်င္းပေသာေၾကာင့္ဟု မာမာတင္းတင္း ျပန္ေျပာခဲ႔ပါသည္။                                           ထိုအခါ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျမန္ေသာ၊ အေၾကာက္အလန္႔အနည္းငယ္ကင္းေသာ ကၽြန္ေတာ္က ထိုေဘာပင္သံုးေခ်ာင္းကို ကိုတင္၀င္းေရွ႕တြင္ပင္ လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ေနာင္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ပြဲတိုင္းတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္မပါေတာ့ဟု ေျပာဆိုကာ ေနရာမွ လွည့္ထြက္လာခဲ႔ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္နည္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း လွည့္ျပန္သြားခဲ႔ၾကပါသည္။
                 သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲတြင္ေတာ့ ထိုေန႔ကတည္းက စြဲ၀င္ေနခဲ႔ေသာဆူးတစ္ေခ်ာင္းကို ဒီေန႔အထိ မႏုတ္ႏိုင္ေသးခဲ့။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အိမ္ေထာင္က်ကာ ဇနီးသည္၏အိမ္သို႔လိုက္ေန၊ သားတစ္ေယာက္ရသည္အထိ လြတ္လပ္ေရးေန႔ပြဲတိုင္းကို ၾကည့္ပင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့။
                 အခု ကၽြန္ေတာ့္သားက ၀င္ေရာက္ကစားမည္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မပါႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ႔ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သားငယ္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာပူဆာလြန္းေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မသက္မသာႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပခဲ႔ရသည္။ သားငယ္က ေတာ့ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ကာ ခုန္ေပါက္ေနေတာ့သည္။                                                                                                  
                                                                                  xxxxxxx                                                                   
            လြတ္လပ္ေရးေန႔သို႔ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးသည္ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက အိပ္ရာမွထကာ လမ္းထဲတြင္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ဟိုၾကည့္ဒီေမွ်ာ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ လမ္းထဲရွိ လူႀကီးအေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ကစားနည္းမ်ားကို သတ္မွတ္ၿပီး အစီအစဥ္ေတြဆြဲေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လုပ္အားေပးလူငယ္ေတြကလည္း ေျမျဖဴမႈန္႔ေတြႏွင့္ စည္းေတြဆြဲေနၾကသည္။                 .            သူတို႔သတ္မွတ္ထားေသာ ကစားနည္းမ်ားထဲတြင္ က်ားႀကီး၊ က်ားလတ္ ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲ၊ အေျပးၿပိဳင္ပြဲ၊ အာလူးေကာက္၊ ထုပ္ဆီးတိုး၊ ေခ်ာတိုင္တက္၊ ေခါင္းအံုးရိုက္အစရွိသျဖင့္ စံုစံုလင္လင္ရွိလွသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္သားအရြယ္အတြက္ သင့္ေတာ္ေသာ ၿပိဳင္ပြဲက တစ္ခုသာပါသည္။ ထိုၿပိဳင္ပြဲက“က်ားေလး အေျပးၿပိဳင္ပြဲ”ျဖစ္သည္။                                                                                          ေသခ်ာသည္က ကၽြန္ေတာ့္သားအရြယ္သည္ ေဘာလံုးကန္တတ္သည့္အရြယ္လည္းမဟုတ္၊ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ မုန္႔စားၿပိဳင္ပြဲႏွင့္ အေျပးၿပိဳင္ပြဲေလာက္သာ ရွိလိမ့္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္သားကေတာ့ အားႀကိဳးမာန္တက္ ယွဥ္ၿပိဳင္မည့္သူျဖစ္သည္မွာ သံသယ ရွိေနစရာမလိုပါ။                                                                                                                                                                   အမွန္တကယ္လည္း ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္သားက ပထမရခဲ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀မ္းသာအားရ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ သူအေမကို ေျပာျပေနေတာ့ မေအျဖစ္သူကလည္း တၿပံဳးၿပံဳးျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႔ရွိေသာ အမယ္ႀကီးတစ္ဦးက သူ႕ေျမးေလးမွာ အေျပးၿပိဳင္ေနစဥ္ ေျခေထာက္နာေနသျဖင့္ မေျပးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဒုတိယသာရေၾကာင္း၊ ေျခေထာက္သာမနာလွ်င္ ပထမဆုကို အေသအခ်ာရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကို ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖင္ ့လာေရာက္ေျပာျပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အိမ္ေပၚမွေန၍ ထိုအမယ္ႀကီးကိုၾကည့္ရင္း မသိမသာ ၿပံဳးေနလိုက္မိသည္။ သားငယ္ကေတာ့ ေျပးခဲ႔တာေရာ၊ ၾကြားရ တာပါေပါင္းၿပီး သိသိသာသာ ေမာေနရွာသည္။                                                                                                                     တစ္လမ္းလံုးတြင္လည္း တအုန္းအုန္း တရုန္းရုန္းႏွင့္ ဆူညံမစဲ တသဲသဲ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ စပီကာမွ ၿပိဳင္ပြဲတာ၀န္ခံ၏ ေအာ္ဟစ္သံေတြကို တစ္ရံမလပ္ၾကားေနရသည္။ တစ္ခါတရံတြင္ ေအာ္သံဟစ္သံမ်ားၾကားမွ “ ခ်စ္တဲ႔သူxxxကိုဆံရွည္xxx ေသွ်ာင္ႀကီးေဗြxxxx ရြာေတာင္ျပင္ ေညာင္ပင္မေလ……xxxxအရိပ္ျဖာေ၀..xxxx..လူပ်ိဳေတြ…မိတ္သဟာေဆြ…….။”အစရွိေသာ သီခ်င္း သံကိုလည္းၾကားေနရေသးသည္။ ထိုသီခ်င္းသံႏွင့္အတူ ေရာေထြးထြက္ေပၚေနေသာ ေဘာလံုးပြဲေၾကျငာသံ၊ ထုပ္ဆီးတိုးပြဲ၊ ေခါင္းအံုးရိုက္ ပြ၊ဲ ေခ်ာတိုင္တက္ပြဲတို႔အား အစီရင္ခံေနသည္မွာလည္း စကၠန္႔မလပ္။ ထို႔ျပင္ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ဆီမွ တအုန္းအုန္းအသံေတြကလည္း နား ႏွင့္ပင္မဆံ့ခ်င္ေတာ့။ ၾကာလာေတာ့ နားေတြအူကာ ေခါင္းေတြမူးလာသည္။                                    ညေနေစာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သားငယ္သည္ ေျခာက္နာရီမထိုးခင္ကတည္းက ေရမိုးခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားလဲ၊ သနပ္ခါးအေဖြး သားႏွင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ထိုေန႔ညတြင္ေပးမည့္ ဆုေပးပြဲတြင္ သူကိုယ္တိုင္ အားသြန္ခြန္စိုက္ေျပးလႊားခဲ႔၍ရေသာ ပထမဆုႀကီးကို လက္ခံရယူ ရန္ ျပင္ဆင္ေနၿပီ။ေတြ႕သမွ်လူတိုင္းကိုလည္း သူမည္ကဲ႔သို႔ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ခဲ႔ေၾကာင္း ၾကြား၍မဆံုးေတာ့။                                   ထို႔ေၾကာင့္မိုးလည္းခ်ဳပ္လုၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဆုေပးပြဲဆီသို႔ သူ႕အေမကို လိုက္ပို႔ေစခဲ့သည္။ဆုေပးပြဲမ႑ပ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ႏွင့္ ဓားလြယ္ခုတ္ေလာက္တြင္ရွိေသာေၾကာင့္ သားကိုသူ႕အေပါင္းအသင္းေတြႏွင့္ထားခဲ႔ကာ ဇနီးသည္က ျပန္လာခဲ႔သည္။         ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သား၏ဆုေပးပြဲကို မသိမသာနားစြင့္ရင္း အိမ္မွာသာ စာဖတ္ေနခဲ႔သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္သားက ခုႏွစ္နာရီႏွင့္လည္း ျပန္မလာ၊ ရွစ္နာရီႏွင့္လည္း ျပန္မေရာက္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဇနီးသည္ကို လိုက္သြားရန္ သတိေပးရ သည္။                                                                                                                                                                       ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္သားက ငိုႀကီးခ်က္မႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာခဲ႔သည္။ ဆုေပးပြဲႀကီးလည္း ၿပီးသြားခဲ႔ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ကေလးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးေတာ့ ကေလးက သူ႕ကိုဆုမေပးေၾကာင္း ၀မ္းပန္းတနည္းေျပာသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ မသိစိတ္က ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္၏ငယ္ဘ၀ဆီသို႔ လွစ္ခနဲေရာက္ရွိသြားသည္။ ေဒါသေၾကာင့္ အသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ယင္လာခဲ႔သည္။ တစ္ေနရာရာတြင္ တစ္စံုတစ္ခု မွားယြင္းေနၿပီဆိုသည္ကေတာ့ အေသအခ်ာပင္ျဖစ္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိေနၿပီ။                             ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေျခအေနတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေသြးမပူသင့္။ စိတ္လိုက္မာန္ပါေျဖရွင္းလိုက္လွ်င္ ျပႆနာေတြက မီးခိုးၾကြက္ ေလွ်ာက္ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္သားေလး ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့နည္းသြားလိမ့္မည္။ မိမိ၏ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈအတြက္ ရရွိလာေသာေအာင္ျမင္မႈကို ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခြင္လံုး၊ တစ္ေလာကလံုး သိထားပါေသာ္လည္း အသိအမွတ္ျပဳမခံရ ျခင္းသည္ မည္မွ်ရင္နာစရာေကာင္းေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္းရင္ဆိုင္ခဲ႔ရဖူးေသာေၾကာင့္ သားငယ္အတြက္ ကိုယ္ခ်င္းစာေပး ႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သားငယ္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို စိတ္ဒဏ္ရာမရေစခ်င္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဒီကိစၥကို စိတ္ေအးလက္ေအး ေျဖရွင္းမွျဖစ္လိမ့္ မည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတိေပးရင္း၊ မာတင္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ဦးစြာျပင္ယူရသည္။                                             ၿပီးေနာက္ အာရံုကို အေသအခ်ာစုစည္းကာ ကေလးကို အကဲခတ္ေနရသည္။ ထို႔ေနာက္ ကေလးကိုမငိုရန္အားေပးၿပီး၊ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုအမွတ္တမဲ႔ေမးလိုက္ရသည္။                                                                                                                      “ သားနဲ႔အတူ အေျပးၿပိဳင္ပြဲမွာ ဒုတိယက ဘယ္သူရတာတုန္း….သားရဲ႕….။”                                                        ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းေၾကာင့္ သားကအနည္းငယ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၿပီး                                                                          “ ပထမက သားရတာေလ……။”                                                                                                                      “ မဟုတ္ေသးဘူးေလ….သားရဲ႕၊ ဒုတိယ…ဘယ္သူရသလဲသာေျပာကြာ…..။”                                                             ဆိုၿပီးကၽြန္ေတာ္အတင္းအက်ပ္ေမးေတာ့မွ သားက ဘယ္သူဘယ္၀ါရေၾကာင္း သူ႕သူငယ္ခ်င္း၏အမည္ကိုရြတ္ျပသည္။ သားငယ္၏ စကားသံအဆံုးတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးကိုသူ႕ေျမးေလးေျခေထာက္နာေန၍ ဒုတိယသာရေၾကာင္း ေျပာခဲ႔ေသာ အမယ္ႀကီးကို ရုတ္တရက္ ျပန္ျမင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကဆက္၍ ထိုကေလးကိုေရာ ဒုတိယဆုေပးသလားဟုဆက္ေမးေတာ့ သားက ေခါင္းညိတ္ျပျပန္သည္။ ကၽြန္ ေတာ္က သိပ္မေသခ်ာသျဖင့္                                                                                                                                          “ သူက ဒုတိယဆု ဆိုေတာ့ ဘာရတာလဲ။”                                                                                               ထပ္ေမးေတာ့ သားငယ္က ရိႈက္သံတစ္၀က္စြက္ေနရာမွ                                                                                                         “ ႏွစ္ရာ……။”ဟု ျပန္ေျပာသည္။                                                                                                                 ကၽြန္ေတာ့္အာရုံထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္၏ ငယ္ဘ၀ပံုရိပ္မ်ားထဲမွ အုန္းသီးလုပြဲ၊ ေဘာပင္သံုးေခ်ာင္းႏွင့္ ဆုေပးပြဲ မ႑ပ္ကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းကို ခပ္ျပင္းျပင္းခါထုတ္လိုက္ၿပီး ရုတ္တရက္ၿပံဳးလိုက္ကာ                              “ ဒါမ်ားသားရယ္……။ သူတို႔ကဆုမေပးရင္ ေဖေဖကသားေလးကို ဆုေပးမွာေပါ့ ။ ဘာလိုခ်င္လဲေျပာ….။ ေဖေဖ့သားက              ပထမဆုေတာင္ရတာဆိုေတာ့ ….တကယ္ေတာ္လို႔ရတာေပါ့….။ သားလိုခ်င္တာသာေျပာ…။ ေဖေဖ၀ယ္ေပးမယ္…..။”   
ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ သားငယ္က မ်က္ရည္ကိုသုတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုအကဲခတ္ေနသည္။                                                            
        “ ေျပာေလ….သား။ ဘာလိုခ်င္လဲ……။”                                                                                                    ဆိုေတာ့မွကၽြန္ေတာ့္သားကတစ္ခြန္းတည္းေသာစကားကိုဆိုသည္                                                                            
        “ နာရီ…..။”တဲ႔။                                                                                                                                                        ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အေမကိုမ်က္ရိပ္ျပကာ လမ္းထိပ္ရွိစတိုးဆိုင္တြင္ သားႀကိဳက္ေသာနာရီတစ္လံုးကို ခ်က္ခ်င္း၀ယ္ေပး ေစရန္မွာၾကားၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္လႊတ္လိုက္ရသည္။ အတန္ငယ္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သားက ဘယ္ဘက္လက္ကိုေျမွာက္ကာ ေျမာက္ၾကြ ေျမာက္ၾကြျဖင့္ျပန္လာသည္။ မ်က္ႏွာကလည္း ၿပံဳးလ်က္ရႊင္လ်က္။ သူပတ္လာေသာလက္ပတ္နာရီကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္အားျပကာ သေဘာအက်ႀကီးက်ေနေတာ့သည္။                                                 ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္က ရုတ္တရက္သတိရပံုျဖင့္                                                        
      “ သားေရ…..ဆုေပးပြဲမွာ ၊ သားရဲ႕နာမည္ကိုေခၚသံမၾကားလိုက္ဘူးလား……။ ဟိုက လူႀကီးေတြက ဆုကို…သားလာမယူ        ဘူးထင္လို႔တဲ႔…….။ မင္းအတြက္ပထမဆု အိမ္ကိုလာေပးသြားတယ္…..။ ”                                                         ဆိုေတာ့ သားငယ္က “ ဟုတ္လား…..”ဟုဆိုကာ  ကၽြန္ေတာ္ေမးဆတ္ျပေသာ စာေရးစားပြဲေပၚရွိ စာအိတ္တစ္အိတ္ကို ေျပးယူသည္။ ၿပီးေနာက္ စာအိတ္ေပၚတြင္ေရးထားေသာ စာတန္းကို စာလံုးေပါင္း၍ဖတ္ေနသည္။              
                                 “ သားေလး…..ေမာင္သူထူးေဇာ္….။ ( က်ားေလး )အေျပးၿပိဳင္ပြဲ ၊ ပထမဆု”                                                       စာကိုဖတ္ရင္း ၀မ္းသာအားရႏွင့္ စာအိတ္ကိုဖြင့္ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႕အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္လိုက္ သူ႕သားငယ္ကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာသိပ္မေကာင္း။ သားကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စြာ ထေအာ္သည္။                                                   
  “ ဟာ……၊ ငါးရာေတာင္……ေထာၿပီ…….ေထာၿပီ……”                                                                                  ဆိုကာ ခုန္ေပါက္ေနသည္။                                                                                                                                                ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သက္ျပင္းကို ခပ္ေလးေလးခ်ရင္း အၾကည့္ကို လမ္းမသို႔ပို႔လႊတ္လိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္လြတ္လပ္ေရးၿပိဳင္ပြဲက်င္းပရန္ ရက္ေပါင္း ၃၆၄ ရက္လိုပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔တြင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္သားငယ္သည္ သူ၏ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈအတြက္ အသိအမွတ္ျပဳမွ ခံရပါ့မလားမသိ။                                                                                           ေသခ်ာသည္က တျဖည္းျဖည္းအသိတရားရင့္က်က္လာေသာ ကၽြန္ေတာ့္သားကို ေနာက္တစ္ခါ လွည့္စား၍ရပါေတာ့မလား  ဟူေသာသံသယက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းလႈပ္ခါေနေစသည္။                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    ေမာင္ႏွင္းပန္း                                          

No comments:

Post a Comment