စည္း

ကၽြန္ေတာ္ လူမွန္း သိတတ္စ အရြယ္ ကတည္းက ဦးႏိုင္၀င္းရဲ႔ လက္ေပၚမွာ ႀကီးလာ ခဲ့ရတာ။

ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ ခင္မင္ ေနမိတာ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖ၊ အေမနဲ႔ က်န္မိသားစု ၀င္ေတြကေတာ့ ဦးႏိုင္၀င္းကို သိပ္မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔အျမင္မွာ ဦးႏိုင္၀င္းက ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အိုးမဲ သုတ္တဲ့သူ၊ အက်င့္ဆိုးတဲ့ သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ ထားၾကတာ။

သူ ဘယ္လိုဆိုးတယ္ ဆိုတာကို နားမလည္တတ္ေသးတဲ့ အရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးေပမယ့္ ေနာက္ ပိုင္းမွာ ခပ္၀ါး၀ါး သိခြင့္ရလာခဲ့တယ္။ ဦးႏိုင္၀င္း ဆိုးတယ္ ဆိုတာက သူတစ္ပါး ပစၥည္းကို လက္ေဆာ့ေျခ ေဆာ့ ရွိတာ၊ ခိုးတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတာကို ဆိုလိုတာ။ ဒီေတာ့ ဦးႏိုင္၀င္းက ေဆြမ်ဳိးေတြၾကားမွာ စုန္းျပဴးေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဦးႏိုင္၀င္းမ်ား အိမ္ကို လာၿပီဆိုရင္ အေမ တို႔က မ်က္လံုး ေဒါက္ေထာက္ၿပီးေတာ့ကို အသင့္အေန အထားနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကရတာ။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သတိေပး တတ္ေသးတယ္။

“ႏိုင္၀င္းလာရင္ သတိထား။ ပိုက္ဆံေတြ ဘာေတြ အလြယ္မထားနဲ႔။ ဒီေကာင္က သစၥာရွိတာ မဟုတ္ဘူး”

ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိ သေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ကို ဦးႏိုင္၀င္းလာလို႔ ပစၥည္းတစ္ခုခု ေပ်ာက္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ ဒီကေန႔ အထိ မၾကံဳဖူးေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဦးႏိုင္၀င္းက သူ႔အစ္မ ရင္းေတြ ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဒၚေတြ ကိုေတာ့ ခ်မ္းသာ မေပးတတ္ဘူး။ မၾကာခဏ ဆိုသလို အေဒၚတို႔က အိမ္ကိုေရာက္ ေရာက္လာတတ္ၿပီး သူတို႔ ပစၥည္းေတြကို ဦးႏိုင္၀င္းယူ သြားတဲ့ အေၾကာင္း တငိုငို တရယ္ရယ္နဲ႔ လာေျပာတတ္ ၾကတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဦးႏိုင္၀င္း ဘာေတြ ယူသြားျပန္ၿပီ။ “ဗီ႐ိုေပၚ တင္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ကေလး မရွိေတာ့ဘူး”၊ “ေစ်းရင္းဖို႔ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ကေလး ႏိုင္၀င္း ယူသြားလို႔ မမရယ္။ ကၽြန္မတို႔ေတာ့ ဒုကၡ ေရာက္ပါၿပီ” ဆိုၿပီး အေမ့ကို မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ႔ ေျပာသံဆို သံေတြဟာ နားနဲ႔ မဆံ့ေအာင္ ၾကားခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးႏိုင္၀င္းေဟ့ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ ေက်ာထဲက စိမ့္ေနေအာင္ကို ေၾကာက္ၾကတာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ။

ဦးႏိုင္၀င္းက ကၽြန္ေတာ္ တို႔အေမဘက္က ေတာ္တာ၊ အေမရဲ႕ဦးေလးက ေမြးတာဆိုေတာ့ အေမနဲ႔ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲ ဆိုပါေတာ့။ ဦးႏိုင္၀င္းမွာေတာ့ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔မွာ စြဲေနတဲ့ အက်င့္ ဆိုးေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ ေမတၱာ မရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီး လူကလည္း အဲဒီ အမႈနဲ႔ပဲ ေထာင္ထဲ ကို ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ ဆိုေတာ့ အမ်ဳိးေတြ အားလံုးက သူ႔ကို ေပယ်ာလကန္ သေဘာ ထားလိုက္ၾကတယ္။

ေမတၱာမုိးပန္း မစဲတမ္းရြာ

အေမ့ကို ကြ်န္ေတာ္ စကားမေျပာ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ သံုးႏွစ္ေက်ာ္၍ ေလးႏွစ္နီးပါး ရွိေရာ့မည္။ အေမ့အိမ္ကို ကြ်န္ေတာ္ မသြား။

အေမရွိေသာ ပတ္၀န္းက်င္သို႔ မေတာ္တဆ ေရာက္သြားခဲ့လွ်င္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး လွည့္ပတ္ ေရွာင္ကြင္း၍ သြားလာ ေနခဲ့မိသည္။ ယုတ္စြအဆံုး အေဖႏွင့္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ အားလံုး ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ အဆက္အဆံ မျပတ္ၾကေသာ္လည္း အေမႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သိသိသာသာ ႀကီးကို ေ၀းကြာ ေနခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ ေ၀းကြာ ေနခဲ့သည္ကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္၏ ခြ်န္းအုပ္၍ မရႏုိင္ေသာ မာနတရား၊ မခံခ်င္စိတ္ အစရွိသည့္ ေစတသိက္ ေတြေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေခါင္းမာခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္၏ အက်င့္ဆိုးက ယေန႔အထိ အေမ့အေပၚ သံေတြသံခဲလို မာေက်ာလြန္း ေနခဲ့သည္မွာ အေတာ့္ကို လြန္လြန္းသည္ဟု ကိုယ့္ကုိယ္ကို သိပါသည္။

တကယ္ဆိုလွ်င္ သားတစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ဒီမွ်ေလာက္ အထိ အေမ့ အေပၚ မရက္စက္သင့္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဖ၀ါးဦးခိုက္ ေတာင္း ပန္လိုက္သင့္သည္။ အေမ သည္ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို သာ ႐ုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရလွ်င္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ ၀မ္းသာမႈမ်ဳိးျဖင့္ အရာရာကို လ်စ္လ်ဴ ႐ႈလိုက္လိမ့္မည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေက်ာက္စိုင္ေက်ာက္သားေတြလို မာေက်ာခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ့္အမွား ေတြကို အေမ့ အသိဥာဏ္ထဲမွ ခ်က္ခ်င္း ေမာင္းထုတ္ပစ္ လိုက္လိမ့္မည္ဆိုသည္ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သိသည္။

သို႔ေသာ္ အေမ့ဆီသို႔ ဒီကေန႔ ထက္ထိ ကြၽန္ေတာ္ မေရာက္ေသး။ ကြၽန္ေတာ္ သည္ပင္ အေမ့ကို ဒီေလာက္ သတိ ရေနေသးလွ်င္ ၀မ္းႏွင့္လြယ္၍ ေမြးခဲ့ရသည့္ အေမ၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္ခဲ့ရသည့္ အေမ ပို၍ပင္ ဆိုးေနမည္ကို ကြၽန္ေတာ္သိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အေမသည္ ကြၽန္ေတာ္ ထိုင္တတ္သည့္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေရွ႕မွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတတ္သည္ ကို ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ရပ္ကြက္ ႏွစ္ခုစာမွ် ျခားေနေသာ ကြၽန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္သို႔ အေမ ေရာက္လာစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား ေရာက္လာတတ္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။

“အေမ့ကို ကြၽန္ေတာ္ စကားမေျပာတာ ေလးႏွစ္ရွိၿပီ”

ဟု ဆိုလိုက္မိတိုင္း ၾကားရသူ အေပါင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို တေစၦ တစ္ေကာင္လို၊ ရြံရွာစရာ၊ မသတီစရာ သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ျမင္ လိုက္ရသလို အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြား တတ္ၾကသည္။ ဆားႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ရေသာ တီေကာင္ တစ္ေကာင္လို တြန္႔ခနဲ၊ ဆတ္ခနဲလည္း ျဖစ္သြား တတ္ၾကသည္။ တစ္စံုတစ္ ေယာက္က “ဘာျဖစ္လို႔လဲ...”

ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ

လမ္းထိပ္က စီခနဲ ၾကားလိုက္ရၿပီး လူေတြ ဟိုေျပး ဒီလႊားနဲ႔ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနၿပီ ဆုိကတည္းက ေဒၚပန္းရံု သိလုိက္ၿပီ။

ဒါဟာ သူ႔သားေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ ဆုိတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေခါင္းေပၚက ဖြာရရာ က်ေနတဲ့ ဆံပင္ျဖဴျဖဴေတြကိုေတာင္ ျပန္မထံုးအားဘဲ လမ္းထိပ္ဆီကို အူယားဖားယား ေျပးထြက္ လာခဲ့မိတယ္။ ခါးထဲက လံုခ်ည္ကလည္း ဖုိသီဖတ္သီ။ ေျခေထာက္မွာလည္း ဖိနပ္ေတာင္ ကပ္ႏုိင္တာ မဟုတ္ေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ အတြက္ စုတ္သပ္စရာ၊ ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါ ျဖစ္စရာ အပူရုပ္ ဆိုတာ သိပ္ေသခ်ာတယ္။ ေဒၚပန္းရံု လမ္းထိပ္ေရာက္လို႔ ေဇာ္ႀကီးတို႔ ထိုင္ေနက် လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ထင္ထားတဲ့ အတုိင္းပဲ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနတုန္း။ သနားသလိုလို ကရုဏာ သက္သလိုလုိနဲ႔ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနၾကတဲ့ လူအုပ္ၾကားထဲကို ေဒၚပန္းရံု တိုး၀င္လုိက္တဲ့ အခါမွာ လူငယ္သံုးေလးေယာက္က ေဇာ္ႀကီးကို ၀ိုင္းဆြဲေနၾကတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။

“ဖယ္စမ္းပါကြာ။ ဒီေကာင္ သက္သက္ လူပါး၀တာကြ။ ငါမခံႏုိင္ဘူး။ ဒီေကာင့္ကို သတ္မယ္”

ႏႈတ္ကလည္း ျမည္၊ လူကလည္း ရုန္းနဲ႔ အုန္းအုန္း ထေနတဲ့ လူေတြၾကားထဲက သူ႔သားကို ေဒၚပန္းရံုက
“ဟဲ့ေကာင္ ေဇာ္ႀကီး၊ နင္ျပႆနာ ရွာျပန္ၿပီလား ဟင္။ နင္တို႔ ငါ့ကိုမ်ား သနားၾကပါဦးဟယ္” ဆုိၿပီး ငိုသံႀကီးနဲ႔ လွမ္းေျပာရင္း သူ႔သားနားကို ကပ္သြားတယ္။

“ဟာ အေမ ဘာသိလို႔လဲဗ်။ ဒီေကာင္က ေတာ္ေတာ့္ကို လူပါး၀တာ အေမရ။ ေဟ့ေကာင္ မင္း ထမင္း၀ေအာင္ စားထား။ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ ေတြ႔ၾကဦးမယ္”

ႀကိမ္းရင္းေမာင္းရင္း၊ ရုန္းရင္းကန္ရင္းနဲ႔ ေဇာ္ႀကီးက တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သက္စ ျပဳအလာမွာ ဟိုတစ္ေယာက္က အဲဒီ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိေတာင္ မေနေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေဒၚပန္းရံုက သူ႕သားကို ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး အိမ္ ျပန္ေခၚလာရတယ္။ အိမ္ ေရာက္ေတာ့မွ ေဇာ္ႀကီးကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္က်ိတ္ ေမးရတယ္။

ေရမြန္းငါး

၁။
အခုတစ္ေလာ၊ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ဆိုသလို သူ၊ အိမ္မက္ေတြခ်ည္း မက္ေနတတ္သည္။ သူမက္ေနသမွ် အိမ္မက္ေတြက ဘာကို ကိုယ္စားျပဳသလဲ။ ဘယ္အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္သလဲ။ အေကာင္းလား။ အဆိုးလား ဘာေၾကာင့္ ခဏခဏ မက္ေနရတာလဲ ဆိုသည္ကို သူကုိယ္တိုင္လည္း ကြဲကြဲျပားျပား မသိ။ သူ႔အေနျဖင့္ အိမ္မက္ေတြႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ဇနီးျဖစ္သည့္ မႏြဲ႔ကိုေတာင္ မေျပာရဲ။ မျဖစ္မေန ေျပာမိလွ်င္လည္း၊ မႏြဲ႔က သူ႔အိမ္မက္ေတြကို ရယ္စရာ ျပက္လံုးတစ္ခုလို သေဘာထားကာ ခြက္ထိုး ခြက္လန္ရယ္ေမာလိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ သူ႔စိတ္ေတြ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား ဟူေသာ စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္ မၾကာခဏ အကဲခတ္လိမ့္ဦးမည္။ သူ႔အိမ္မက္ေတြကလည္း ၾကားရသူမ်ား အတြက္ အလြန္ရယ္စရာေကာင္းေနသည္။

အိမ္မက္ထဲတြင္ ညစဥ္မျပတ္ ျမင္မက္ေနရသူမ်ားက ကမာၻေက်ာ္ မီလ်ံနာႀကီးမ်ား၊ ဘီလ်ံနာႀကီးမ်ား အျပင္၊ အားကစားေလာကမွ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည့္ သန္းႂကြယ္ သူေဌးမ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။ ခက္သည္က သည္လူေတြကို သူမျမင္ဖူးဘူး။ တီဗီြ၊ ဗီဒီယိုမ်ားထဲတြင္ မဆိုထားႏွင့္ ယုတ္စြ အဆံုး ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းမ်ားထဲတြင္ပင္၊ တစ္ခါမွ် မေတြ႔ဖူးခဲ့။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကမာၻေက်ာ္ သန္းႂကြယ္ သူေဌးႀကီး ဘီလ္ဂိတ္က သူ႔ကို ဖိတ္ေခၚကာ အစားအေသာက္မ်ားျဖင့္ တည္ခင္း ဧည့္ခံတတ္ၿပီး၊ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေရနံသူေဌး မိုဗစ္ခ်္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက သူ၏ကမၻာေက်ာ္ ဇိမ္ခံ ရြက္ေလွႀကီးေပၚသို႔ ဖိတ္ၾကားကာ၊ တံစိုးလက္ေဆာင္ မ်ားေပးျခင္း၊ ေဗာ္ဒ္ကာမ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံျခင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကမၻာေက်ာ္ သန္းႂကြယ္ အားကစားသမားမ်ားက တဖိတ္ဖိတ္ လက္ေနေသာ ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားမ်ားျဖင့္ လာေရာက္ ေခၚငင္ကာ ကပြဲ ခန္းမမ်ား၊ ဟိုတယ္လ္ႀကီး မ်ား၊ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီး မ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ၊ စားၾကေသာက္ၾက ေစ်း၀ယ္ၾက ႏွင့္ အလြန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္း ေနတတ္သည္။ သူ႔အေနျဖင့္ ပို၍ေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းေနတတ္သည္က အိပ္မက္မ်ား ထဲတြင္ ထိုပုဂၢိဳလ္တို႔ႏွင့္ ေတြ႔တိုင္း၊ သူ၏လက္စြဲေတာ္ ျဖစ္သည့္ ခ်ဳိင္းေထာက္ႏွစ္ခု ပါမလာျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္မက္မ်ားကို သူ႔အေနႏွင့္ တစိမ့္စိမ့္ေက်နပ္ ေနရျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။

အခုလည္းၾကည့္။ သူ။ မႏိုးခင္ ကေလးကမွ မက္ေနခဲ့ၿပီးေသာ အိပ္မက္ကေလးကို ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ ျပန္လည္ စဥ္းစားေနခဲ့မိသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ သူကိုယ္တိုင္ နာမည္ မေမးလိုက္မိေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦးက အလြန္ စည္ကားလွေသာၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး တစ္ခုကို ေခၚသြားခဲ့သည္။ ထိုၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးသည္ ႀကီး က်ယ္ ခမ္းနားလြန္းလွၿပီး လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ တထိန္ထိန္ျဖင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနခဲ့သည္။ မိုးကို ထိနမ္းလုမတတ္ ျမင့္မားလွေသာ အေဆာက္အအံုေတြ၏ ေျခရင္းမ်ားတြင္ သူ ႏွင့္ မိန္းကေလးတို႔ သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွား သြားလာေနၾကသည္။