ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္၏ ေနာက္ေဖးဘက္ လမ္းမဆီမွ သံေ၀ဂ လကၤာမ်ားကို ရြတ္ဆုိသြားသံ ၾကားတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွ “သြားျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္” ဟု ျမည္တမ္းမိ တတ္ပါသည္။လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္ ေနေသာ ရပ္ကြက္ ကေလးသည္ ေရေ၀းသုသာန္ႏွင့္ အတန္ငယ္ နီးသျဖင့္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ဆုိသလုိ ထုိအသံေတြကို ၾကားေနရေလ့ရွိပါသည္။ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ အသုဘ ယာဥ္မ်ား၊ ေသဆံုးသြားသည့္ လူမ်ားကို သယ္ယူ၍ ေရေ၀းအေအးခန္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ ေပးေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ယာဥ္မ်ား၊ အသုဘ ခ်လာစဥ္ လုိက္လံပို႔ေဆာင္ ေပးေလ့ရွိသည့္ ယာဥ္တန္းမ်ားကို တစ္ေန႔မျပတ္ ေတြ႕ျမင္ရတတ္ေလ့ ရွိပါသည္။
တစ္ခါတစ္ခါတြင္ ပ်င္းပ်င္း ရွိသျဖင့္ လမ္းထိပ္ထြက္၍ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္ေနလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ခါ သြားသြားလာလာျဖင့္ ထုိလမ္းကို ျဖတ္မိလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အသက္အရြယ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မကြဲျပား၊ က်ားမ မေရြးေသ ဆံုးေနၾကသည္ကို စိတ္မခ်မ္း ေျမ့ဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ေနရတတ္ ပါသည္။ ထု႔ိေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထုိကိစၥသည္ အေတာ့္ကို ယဥ္ပါးေနက် ကိစၥဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။
ထုိ႔နည္းတူ ဒီရပ္ကြက္ ကေလးတြင္ ေနထုိင္ၾကကုန္ေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္ သားအားလံုး အတြက္လည္း ယဥ္ပါးေနေသာ ကိစၥသာ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ မည္သူမဆုိ ဒီရပ္ကြက္သား မွန္လွ်င္ ေမာ္ ေတာ္ကားမွန္မ်ားတြင္ တပ္ဆင္ထားေလ့ ရွိေသာ ဦးဘယ္ သူ ေဒၚဘယ္၀ါ အသက္ ဘယ္ေလာက္ “ေကာင္းမႈ” ဆိုသည့္ စာတန္းမ်ားကို ရင္တြင္းမွ ခံစားခ်က္ မပါဘဲ လိုက္လံဖတ္႐ႈ ေနတတ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
