ခက္တာက "လူအေၾကာင္း ေပါင္းမွသိ" လို႔ဆိုၾကေပမယ့္ မေပါင္းဘဲနဲ႔ သိေနရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာကို ရွိေနခဲ့တယ္။ သူ႔နာမည္က ဦးဘေက်ာက္တဲ့။ ေသခ်ာတာက ဒီလူႀကီးဟာ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ မာေက်ာတဲ့ အက်င့္စရိုက္ေတြ အျပင္ ထူးျခားတဲ့ အမူအက်င့္ေတြေၾကာင့္ သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မဆက္ဆံခ်င္ၾကဘူး။ မပတ္သက္ခ်င္ၾကဘူး။ ေဆးေဖာ္ ေၾကာေဖာ္ မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒီ္ေတာ့ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သား အေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို လူ႔ခြစာ၊ လူ႔ကပ္စီး၊ လူ႔ကန္႔လန္႔ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ကန္႔ကြက္သူ မရွိဘဲ အားလံုးက တညီတၫႊတ္တည္း လက္ခံထားၿကရတယ္။
ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေနၾကထိုင္ၾကတဲ့ ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို၊ က်ားမမေရြး ဘယ္သူနဲ႔မွ မတည့္သလို၊ ဦးဘေက်ာက္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွဖက္လဲ တကင္း တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံတာ မဟုတ္ဘူး။သူ႔အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ပဲ ေနတယ္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ရွိေပမယ့္ တစ္ ေယာက္ တစ္အုိးစီ ခ်က္စား တယ္။ သူ႔ဇနီး အဘြားႀကီး ကုိ အေပၚထပ္ တစ္ထပ္လုံး အပုိင္စားေပးထားၿပီး အိမ္ ေအာက္ထပ္ကေတာ့ သူ႔ ဗိမာန္ ျဖစ္တယ္။ ေသခ်ာတာ က သားေထာက္သမီးခံ မရွိ ၾကလုိ႔ ဒီလူႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီး တစ္ဦးကုိ တစ္ဦး အမွီသဟဲ ျပဳရင္း ၾကင္ၾကင္နာနာ ေန ထုိင္ၾကမယ္ မထင္နဲ႔။ အမုိး တစ္ခုတည္းေအာက္မွာ ေန ၾကတာမွန္ေပမယ့္တစ္ေယာက္ နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားမေျပာ ျဖစ္ၾကတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္း လာၾကၿပီးၿပီ။ ဒါက ႏွစ္ေယာက္တည္းသာရွိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ ႔ မိသားစုအေရး။
ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ဆက္ဆံ ပုံကုိလည္း ၾကည့္ဦး။ အထူး သျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဦးဘ ေက်ာက္နဲ႔ တုိက္႐ုိက္ပတ္ သက္ဖုိ႔၊ ဆက္ဆံဖုိ႔ကုိ ေတာ္ ေတာ္တြန္႔ၾကတယ္။ ရြံ ႔ၾက တယ္။ ေရွ ႔မတုိးရဲၾကဘူး။ ဒီလုိျဖစ္ေစတဲ့ အေျခခံ ျပႆနာေတြထဲက အထင္ရွား ဆုံးျပယုဂ္ကေတာ့ တျခား မဟုတ္ဘူး။ မလြဲမေရွာင္သာ ၾကံဳေတြ ႔ေနရေလ့ရွိတဲ့ ရပ္ကြက္ ထဲကသာေရး၊ နာေရးကိစၥေတြ မွာပဲ။တစ္ခါတေလမွာ ဘယ္ သူ႔ ဘယ္သူရဲ ႔ သားသမီး ကေလးေတြကို စုေပါင္းၿပီး ရွင္ျပဳေပးဖုိ႔အတြက္ ရပ္ကြက္ က ကမကထျပဳလုိ႔ ေစတနာ သဒၶါေပါက္သေလာက္ လွဴပါဆုိတဲ့စကားမ်ဳိး။ ဘယ္ သူ႔ရဲ႕ အေဖႀကီးေတာ့ ဘယ္ တုန္းက ဆုံးသြားၿပီ။ ေျမခ် စရိတ္ကေလးအတြက္ ကူညီ ပါဦးဆုိတဲ့စကားမ်ဳိး။ အဲဒီလုိ စကားမ်ဳိးေတြကုိ ဦးဘေက်ာက္ ၾကားရင္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာ တတ္တယ္။
“အလွဴ လွဴတယ္ဆုိ တာ လက္ရွိပစၥဳပၸန္အက်ဳိး စီးပြားကုိ တုိးတက္ႀကီးပြား လာေအာင္ ဘာတစ္ခုမွ အ ေထာက္အကူျပဳတာ မဟုတ္ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မလွဴႏုိင္ဘူး ကြာ”
ဆုိၿပီး ခပ္ျပတ္ျပတ္၊ ခပ္မာမာ ေျပာလႊတ္တတ္ သည္။
ေနာက္ဆုံး သူေနတဲ့ လမ္းကုိခင္းဖုိ႔ တစ္အိမ္ ဘယ္ ေလာက္ဆုိၿပီး ခြဲတမ္းခ် အလွဴခံတာေတာင္ ဦးဘ ေက်ာက္က တတ္ႏုိင္သမွ် ခြတုိက္လုိက္ေသးတာ။
“ငါ့အိမ္ေရွ ႔မခင္းၾကနဲ႔ ေပါ့ကြာ” ဆုိတာမ်ဳိး။
ဒီေတာ့ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သား အေတာ္မ်ား မ်ားနဲ႔ ဦးဘေက်ာက္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပဒါးတစ္ လမ္း၊ သံတစ္လမ္းကုိ ျဖစ္ လာၾကေတာ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ဦးဘေက်ာက္ရဲ ႔ပုံပန္းသြင္ ျပင္ကုိ ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း လူ႔ကပ္ဖဲ့မွန္း အားလုံးသိၾက တယ္။ ေလာကနီတိေတြ၊ သူ ေတာ္ေကာင္းအဂၤါေတြနဲ႔ ဘာမွစစ္ေၾကာေနစရာေတာင္ မလုိဘူး။ ေျပာင္ေနေအာင္ ရိတ္ထားတဲ့ ဦးျပည္းေျပာင္ ေျပာင္ရယ္၊ နဖူးျပင္မွာ မညီ မညာနဲ႔ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ဆြဲထား တဲ့ မ်ဥ္းၿပိဳင္ေတြလုိ အေရး အေၾကာင္းေတြရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္႔ကား က်ယ္ျပန္႔တဲ့ နား ရြက္ႀကီးေတြရယ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ အမွတ္တံဆိပ္ေတြ ပဲ။ ဒီ့ထက္ပိုဆုိးၿပီး ျမင္သူ တုိင္း ေအာ့ႏွလုံးနာေစတဲ့ လကၡဏာကေတာ့ သူ႔ေခါင္း ႀကီးတစ္ခုလုံးနဲ႔ မတန္ေအာင္ ေသးငယ္လြန္းေနတဲ့ မ်က္လုံး အစုံအျပင္ လူတစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ အဲဒီစကၡဳေတြ ဟာ သိသိသာသာ က်ဳံ ႔၀င္ သြားတတ္တာကုိက သူ႔ရဲ႕ စိတ္ထားအေျခခံကုိ သီအုိရီ က်က် ေဖာ္က်ဴးေနသလုိပဲ။
ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေနၾကထိုင္ၾကတဲ့ ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို၊ က်ားမမေရြး ဘယ္သူနဲ႔မွ မတည့္သလို၊ ဦးဘေက်ာက္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဘယ္သူနဲ႔မွဖက္လဲ တကင္း တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံတာ မဟုတ္ဘူး။သူ႔အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ပဲ ေနတယ္။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ရွိေပမယ့္ တစ္ ေယာက္ တစ္အုိးစီ ခ်က္စား တယ္။ သူ႔ဇနီး အဘြားႀကီး ကုိ အေပၚထပ္ တစ္ထပ္လုံး အပုိင္စားေပးထားၿပီး အိမ္ ေအာက္ထပ္ကေတာ့ သူ႔ ဗိမာန္ ျဖစ္တယ္။ ေသခ်ာတာ က သားေထာက္သမီးခံ မရွိ ၾကလုိ႔ ဒီလူႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီး တစ္ဦးကုိ တစ္ဦး အမွီသဟဲ ျပဳရင္း ၾကင္ၾကင္နာနာ ေန ထုိင္ၾကမယ္ မထင္နဲ႔။ အမုိး တစ္ခုတည္းေအာက္မွာ ေန ၾကတာမွန္ေပမယ့္တစ္ေယာက္ နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားမေျပာ ျဖစ္ၾကတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္း လာၾကၿပီးၿပီ။ ဒါက ႏွစ္ေယာက္တည္းသာရွိတဲ့ သူတုိ႔ရဲ ႔ မိသားစုအေရး။
ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ ဆက္ဆံ ပုံကုိလည္း ၾကည့္ဦး။ အထူး သျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူ အေတာ္မ်ားမ်ားက ဦးဘ ေက်ာက္နဲ႔ တုိက္႐ုိက္ပတ္ သက္ဖုိ႔၊ ဆက္ဆံဖုိ႔ကုိ ေတာ္ ေတာ္တြန္႔ၾကတယ္။ ရြံ ႔ၾက တယ္။ ေရွ ႔မတုိးရဲၾကဘူး။ ဒီလုိျဖစ္ေစတဲ့ အေျခခံ ျပႆနာေတြထဲက အထင္ရွား ဆုံးျပယုဂ္ကေတာ့ တျခား မဟုတ္ဘူး။ မလြဲမေရွာင္သာ ၾကံဳေတြ ႔ေနရေလ့ရွိတဲ့ ရပ္ကြက္ ထဲကသာေရး၊ နာေရးကိစၥေတြ မွာပဲ။တစ္ခါတေလမွာ ဘယ္ သူ႔ ဘယ္သူရဲ ႔ သားသမီး ကေလးေတြကို စုေပါင္းၿပီး ရွင္ျပဳေပးဖုိ႔အတြက္ ရပ္ကြက္ က ကမကထျပဳလုိ႔ ေစတနာ သဒၶါေပါက္သေလာက္ လွဴပါဆုိတဲ့စကားမ်ဳိး။ ဘယ္ သူ႔ရဲ႕ အေဖႀကီးေတာ့ ဘယ္ တုန္းက ဆုံးသြားၿပီ။ ေျမခ် စရိတ္ကေလးအတြက္ ကူညီ ပါဦးဆုိတဲ့စကားမ်ဳိး။ အဲဒီလုိ စကားမ်ဳိးေတြကုိ ဦးဘေက်ာက္ ၾကားရင္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပာ တတ္တယ္။
“အလွဴ လွဴတယ္ဆုိ တာ လက္ရွိပစၥဳပၸန္အက်ဳိး စီးပြားကုိ တုိးတက္ႀကီးပြား လာေအာင္ ဘာတစ္ခုမွ အ ေထာက္အကူျပဳတာ မဟုတ္ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မလွဴႏုိင္ဘူး ကြာ”
ဆုိၿပီး ခပ္ျပတ္ျပတ္၊ ခပ္မာမာ ေျပာလႊတ္တတ္ သည္။
ေနာက္ဆုံး သူေနတဲ့ လမ္းကုိခင္းဖုိ႔ တစ္အိမ္ ဘယ္ ေလာက္ဆုိၿပီး ခြဲတမ္းခ် အလွဴခံတာေတာင္ ဦးဘ ေက်ာက္က တတ္ႏုိင္သမွ် ခြတုိက္လုိက္ေသးတာ။
“ငါ့အိမ္ေရွ ႔မခင္းၾကနဲ႔ ေပါ့ကြာ” ဆုိတာမ်ဳိး။
ဒီေတာ့ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သား အေတာ္မ်ား မ်ားနဲ႔ ဦးဘေက်ာက္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျပဒါးတစ္ လမ္း၊ သံတစ္လမ္းကုိ ျဖစ္ လာၾကေတာ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ဦးဘေက်ာက္ရဲ ႔ပုံပန္းသြင္ ျပင္ကုိ ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း လူ႔ကပ္ဖဲ့မွန္း အားလုံးသိၾက တယ္။ ေလာကနီတိေတြ၊ သူ ေတာ္ေကာင္းအဂၤါေတြနဲ႔ ဘာမွစစ္ေၾကာေနစရာေတာင္ မလုိဘူး။ ေျပာင္ေနေအာင္ ရိတ္ထားတဲ့ ဦးျပည္းေျပာင္ ေျပာင္ရယ္၊ နဖူးျပင္မွာ မညီ မညာနဲ႔ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ဆြဲထား တဲ့ မ်ဥ္းၿပိဳင္ေတြလုိ အေရး အေၾကာင္းေတြရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္႔ကား က်ယ္ျပန္႔တဲ့ နား ရြက္ႀကီးေတြရယ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ အမွတ္တံဆိပ္ေတြ ပဲ။ ဒီ့ထက္ပိုဆုိးၿပီး ျမင္သူ တုိင္း ေအာ့ႏွလုံးနာေစတဲ့ လကၡဏာကေတာ့ သူ႔ေခါင္း ႀကီးတစ္ခုလုံးနဲ႔ မတန္ေအာင္ ေသးငယ္လြန္းေနတဲ့ မ်က္လုံး အစုံအျပင္ လူတစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ အဲဒီစကၡဳေတြ ဟာ သိသိသာသာ က်ဳံ ႔၀င္ သြားတတ္တာကုိက သူ႔ရဲ႕ စိတ္ထားအေျခခံကုိ သီအုိရီ က်က် ေဖာ္က်ဴးေနသလုိပဲ။
